တောင့်တနေတဲ့ အရသာကို လက်တွေ့ခံစားရပါပြီမောင်ရယ်

တောင့်တနေတဲ့ အရသာကို လက်တွေ့ခံစားရပါပြီမောင်ရယ်

နိုဗိုတယ် ဟိုတယ် ရန်ကုန် စားသောက်ခန်း ထဲမှာ လူသိပ် မရှိဘူး ။ တိုးရစ် အုပ်စုတစုဘဲ စားပွဲဝိုင်း တဝိုင်းမှာ ရန်ကုန်ခရီးသွား လမ်းညွှန်စာအုပ်လေးတွေ ဖွင့်ဖတ်ပြီး စကားပြောနေကြသည်။ ပူစီ သူ့လက်က ရွှေရောင် အိုမီဂါနာရီကို တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ၁၀နာရီသုံးဆယ့်ငါးမိနစ်။ ချိန်းထားတာက ၁၀နာရီခွဲတိတိ။ ချိန်းတဲ့အချိန်ထက် ၅မိနစ် ကျော်နေပြီ ။ ပူစီသည် အချိန်ကို လေးစားသည်။ အချိန်တိကျအောင် အမြဲ ဂရုစိုက်သူ ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်မကျတတ်သလို တခြားလူ နောက်ကျရင်လည်း မကြိုက်ဘူး။ စောစောက စားပွဲထိုးလေး လာချပေးသွားတဲ့ ကပါချီနိုခွက်ကို သူ မထိရသေး စိတ်စောနေ သည် ။ သူလာစောင့်နေတာက အလုပ်အတွက် အလုပ်ကို သူအမြဲ တိတိကျကျလုပ်သည်။ ဝိရိယရှိလို့ သူဒီအခြေအနေကို ရောက်လာတာ။ ကြိုးစားသူတို့ရဲ့ ရလဒ်ကို သူ ခံစားခဲ့ရသည်။ ကံ ဉာဏ် ဝိရိယ ဆိုသလို ဉာဏ်ကောင်း ဝိရိယ ရှိတိုင်းတော့လည်း ကြီးပွားချမ်းသာမလား။ ကံကောင်းဖို့လည်း လိုအပ်သေးသည်လို့ သူထင်သည်။ ဟော လူတယောက် လာနေသည်။ စားသောက်ခန်းထဲကို ဝင်လာသည်။ မီးခိုးရောင်ရင့်ရင့် အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို သေသေသပ်သပ် ကျကျနန ဝတ်ထားတဲ့ လူရွယ်တယောက်။ ပူစီ့ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာနေသည်။ ပြုံးပြပြီး ညာဖက်လက် ကမ်းရင်း “ ဦးသက်ခိုင်မင်းပါလား..ကျွန်တော် ရာဇပါလို့ပြောလိုက်လို့ သူ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး လက်ဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်ရင်း“ ဟုတ်ပါတယ်…သက်ခိုင်မင်းပါ..ကိုရာဇ” လို့ ပြောလိုက် သည် ။

“ ကျွန် တော် နဲနဲ နောက်ကျသွားတာ ခွင့်လွှတ်ပါ ဦးသက်ခိုင်မင်း ကား ရပ်စရာနေရာ ရှာနေရလို့ပါ” လို့ ကိုရာဇက ပြောလိုက်လို့ “ ရပါတယ်…ကိစ္စမရှိပါဘူးလို့ သူပြန်ပြောသည်။ ကိုရာဇ ထိုင်ပြီးတဲ့နောက် သူ “ တခုခု စားပါ..သောက်ပါလား…ကိုရာဇ” လို့ ပြောလိုက်သည်။ “ မစားတော့ပါဘူး ဦးသက်ခိုင်မင်း..ဘရိတ်ဖတ်စ် စားခဲ့ပြီးပါပြီ အလုပ်ကိစ္စဘဲ ဆွေးနွေးကြရအောင်ပါ.” “ ကောင်းပြီ ကိုရာဇ…ကျနောတို့ အရင်က ဖုန်းနဲ့ စကားပြောထားတဲ့အတိုင်းပေါ့ ..ကိုရာဇဖက်က အိုကေမယ် ဆိုရင် ကျနော်တို့ဖက်ကလည်း အိုကေပါတယ် အလုပ်ဖြစ်ပြီဘဲ” “ ကျွန်တော်တို့ဖက်က အိုကေပါတယ်နေ့ သတ်မှတ်ပြီး လုပ်လိုက်ကြရုံဘဲ …ကျသင့်ငွေကတော့ အရင် ပြောထားတဲ့အတိုင်း ဒေါ်လာနဲ့ဘဲ လိုချင်တယ်ဗျ …ဘယ်တော့ ငွေချေမလဲ ဆိုတာ သိပါရစေ” “ငွေချေတာကတော့ ရော့ပတ္တမြား ရော့နဂါး ဆိုသလို အွန်သာစပေါ့(တ် ) ..အရောင်းအဝယ် ဖြစ်တဲ့အချိန် ပစ္စည်းရတဲ့အချိန် ငွေချေမယ်” “ ကျွန်တော်တို့ အကြောင်းလည်း သိမှာပါ..ကျွန်တော်တို့က လိမ်စားမယ့်လူတွေ မဟုတ်ပါဘူး…ငွေကိုတတ်နိုင်ရင်တော့ အရင် လိုချင်တယ်ဗျာ..” “ အင်း..ရပါတယ် ကိုရာဇတို့ဖက်က လိုချင်ရင်လည်း ပေးမယ် အိုကေပါ ဒါဆို ၃၀ရက်နေ့ ပစ္စည်းတွေ ရမှာပေါ့နော်” “ ဟုတ်ပါတယ် . ၃၀ရက်နေ့ ကျွန်တော်တို့ကို ယုံကြည်တဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ ဦးသက်ခိုင်မင်း” “ ယုံကြည်ပါတယ်…ကိုရာဇ…ကိုရာဇတို့နဲ့ အခုလို အလုပ်လုပ်ရတာကိုဘဲ ကျနော်က ဝမ်းသာနေတာပါ.. ..ကျနော့်လူတွေကို လွှတ်ပြီး ငွေပို့ခိုင်းလိုက်ပါမယ်..ကိုရာဇ” ကိုရာဇက ပြံုးပြီး ခေါင်းညှိမ့် သည် ။

ပြီး တော့ သူ့ကုတ်အတွင်းအိတ်ထဲက မင်မိုရီစတစ်လေး တချောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ကမ်းပေးသည် ။ “ ဒါက ကျွန်တော်တို့ ရောင်းမယ့် ဦးသက်ခိုင်မင်းတို့ လိုချင်တဲ့ ကုန်ပစ္စည်းတွေရဲ့ အသေးစိတ် အချက်အလက်နဲ့ ပုံတွေပါ …ထပ်မှာချင်တာ ရှိရင် ဒါမှမဟုတ် ပြောင်းလဲချင်တာ ရှိခဲ့ရင် ကျွန်တော့်ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ ဦးသက်ခိုင်မင်း” “ ကောင်းပါပြီ ကိုရာဇ.” “ ကဲ ဦးသက်ခိုင်မင်း..ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါအုံး “ ကောင်းပါပြီ ကိုရာဇ….” ကိုရာဇ ထပြန်သည် ။ ဇွဲကပင် ထရေးဒင်း လို့ ခပ်သေးသေး ရေးထားတဲ့ ကြေးဝါဆိုင်းဘုတ်လေး နဲ့ တိုက်ခန်းထဲကို ပူစီဝင်လိုက်တဲ့အခါ စားပွဲကိုယ်စီက ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် က သူဝင်လာတာကို မြင်ကြတာနဲ့ပြာပြာသလဲ ထရပ်ကြသည် ။ သူတို့ရဲ့ အနောက်ဖက်က ဦးသက်ခိုင်မင်း မန်းနေးဂျင်းဒါရိုက်တာ လို့ ဆိုင်းဘုတ်လေး ရှိနေတဲ့ ရုံးခန်းထဲကို သူဝင်လိုက်သည် ။ တချိန်က မထင်မရှား ရွာငယ်လေးတရွာက ဆင်းရဲသား ကောင်လေး ပူစီ ဘဝကနေ အခုလို ကုမ္ပဏီတခုကို ပိုင်ဆိုင် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဦးသက်ခိုင်မင်း ဘဝကို ရောက်လာအောင် အဆင့်ဆင့် ဖြတ်သန်းကျော်ဖြတ်ခဲ့ရတဲ့ သူ့ဘဝကို သူပြန်မတွေးချင်တော့ပေမယ့် အခါအားလျော်စွာ တွေးမိတတ်သည် ။ သူ့ကို ဒီလို ဘဝကို ရောက်လာအောင် ပံ့ပိုးပေးတဲ့လူတွေထဲမှာ မေထားခင်က ထိပ်ဆုံးက ဖြစ်သည်။ သက်ခိုင်မင်းဆိုတဲ့ နံမည်က မေထားခင်ဘဲ ပေးခဲ့တာ ။ အမေတို့ ပေးခဲ့တဲ့ ပူစီ ဆိုတဲ့ နံမည်နဲ့က ထိပ်တန်း နေရာကို ရောက်အောင် ကြိုးစားတဲ့ အခါ မသင့်တော်ဘူးလို့ မေထားခင်က ပြောခဲ့ပြီး သူကိုယ်တိုင် နာမည် စဉ်းစား ရွေးပေးခဲ့သည် ။ နံမည်ပြောင်းဖို့ ကူညီခဲ့သည် ။ သူ့အပေါ် ကောင်းလွန်းတဲ့ မေထားခင်ကို သူ အရမ်း ချစ်ခဲ့သည် ။ မေထားခင်ကလည်း သူ့ကို ချစ်သည် ။ သူတို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြပေမယ့် သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ကြားမှ အဖျက်က ရှိသည် ။ သည် အဖျက်က ဦးဗညားအောင်ခင် ။ဦးဗညားအောင်ခင်က မေထားခင်ရဲ့ အဖေ ။ ပူစီရဲ့ ဘော့စ် ။ မေထားခင်က ပူစီ့ကို တိုးတက်လာဖို့ လမ်းပြ ကူညီတယ် ဆိုတာက သူ့အဖေကြီး ဦးဗညားအောင်ခင် မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ ကွယ်ရာမှာ ကူညီတာ ဖြစ်သည်။ ဦးဗညားအောင်ခင်သည် တကယ်တော့ လူကောင်းတယောက် မဟုတ် ။ သမာအာဇီဝ ရိုးရိုးသားသား လုပ်ကိုင်စားသောက်တဲ့ လူ မဟုတ်လို့ ဆိုလိုသည် ။ မကောင်းတာ မှန်သမျှကို ဦးဗညားအောင်ခင် လုပ်သည်။ သေးတာ ကြီးတာ သူ ဂရုမစိုက်။ အလုပ် မရွေးဘူး ။တချို့သော လူကြီးလူကောင်း အရေခြုံ လူဆိုးကြီးတွေက သေးနုတ်တဲ့ ဒုစရိုက် လုပ်ငန်းလေးတွေကို မလုပ်ကြ ။ အချီကြီးဘဲ လုပ်ကြ သည် ။

ဦးဗညားအောင်ခင်က တော့ ဒီလို မဟုတ် ။ အသေးအဖွဲလည်း သူလုပ်သည် ။ တပည့်တွေနဲ့ လုပ်ခိုင်းတာကို ဆိုလိုတာ ဖြစ်သည် ။ သူသည် အိမ်မှာ မရှိတတ်ဘဲ တချိန်လုံး လိုလို ခရီးသွားနေတတ်သည် ။ သမီး ဖြစ်တဲ့ မေထားခင်ကိုတော့ စီးပွားကိစ္စ ခရီးထွက်နေသည်လို့ ပြထားပေမယ့် တကယ်တော့ သူသည် မိန်းမ အများကြီးကို တပြိုင်နက် ယူထားသူ ဖြစ်လို့ နယ်မြို့တွေမှာ ရှိနေတဲ့ သူ့မိန်းမတွေဆီကို တလှည့်စီ သွားနေတာ ဖြစ်သည် ။ သူ့တပည့်တွေကိုဖုန်းနဲ့ ဆက်သွယ်ပြီး ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာကို သူ ညွှန်ကြား ခိုင်းစေသည်။ ပူစိသည် တောကနေပြီး ရန်ကုန်ကို ရောက်လာတော့ ဦးဗညားအောင်ခင်နဲ့ တည့်တည့်တိုးပြီး ဦးဗညားအောင်ခင်က ပူစီရဲ့ ဥပတိရုပ်ကို ကြိုက်သည် ။ သည်ချာတိတ်သည် မီးခဲပြာဖုံး ..ဖြစ်နေတဲ့ အရည်အချင်း ရှိတဲ့ ကလေးကွဒီချာတိတ်ကို မြေတောင် မြှောက်ပေးလိုက်ချင်သည်လို့ ပြောပြီး သူ့အိမ်ကို ခေါ်လာခဲ့သည် ။ စစချင်းမှာ ပူစီသည် ဦးဗညားအောင်ခင်ကို ဒုစရိုက်ခေါင်းဆောင်ကြီးမှန်း မသိခဲ့ ။ ကျေးဇူးရှင်ကြီး အနေနဲ့ အရမ်းဘဲ လေးစားခဲ့သည်။ ဦးဗညားအောင်ခင်ကလည်း တော်တော်နဲ့ ပူစီ့ကို သူ့အတွင်းရေးတွေကို အသိမပေးခဲ့ ။ ပူစီသည် ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ အိမ်ကို ရောက်တော့ ဦးဗညားအောင်ခင်သည် မိန်းမ ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီးချိန် အိမ်ထောင် ထပ်မပြုဘဲ တဦးတည်းသော သမီးလေးနဲ့ နေနေသူကြီး လို့ဘဲ သိခဲ့ သည် ။

သမီးလေး မေထားခင်သည် လူတိုင်းရဲ့ ဖူးဖူးမှုတ် အလိုလိုက်တာကို ခံရတာကိုလည်း တွေ့ရသည် ။ မေထားခင်သည် ဖြူဖွေး စိုပြေတဲ့ အသားအရည် နဲ့ အင်မတန် ချောတဲ့ မိန်းကလေး ဖြစ်ပေမယ့် အဆင့်အတန်း မခွဲခြားဘဲ စိတ်သဘော ကောင်းသူ တယောက်ပါ ။ တိုက်နဲ့ခြံနဲ့ ကားနဲ့ အစေခံ တပည့်တပန်းတွေနဲ့ ချမ်းသာတဲ့ အဖေနဲ့ နေရတာကြောင့် မေထားခင်သည် သန့်ပြန့်အဖိုးတန်တဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ မွေးကထဲက ကောင်းကောင်းနေခဲ့ရလို့ ပိုပြီး သန့်ပြန့်ချောလှနေသည်လို့ ပူစီ ထင်သည် ။ မေထားခင်သည် ပူစီ့ကို ရောက်ရောက်ချင်းထဲက ခင်ခင်မင်မင် ဆက်ဆံခဲ့သည် ။ မေထားခင်က အရေးပေး ဆက်ဆံခဲ့တာကြောင့်လည်း သည်အိမ်ကြီးက အစေအပါး တွေကလည်း ပူစီကို ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံကြသည်လို့ ပူစီ ထင်သည် ။ မေထားခင်သည် သူ မတတ်တာတွေ မသိတာတွေကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သင်ပြပေးခဲ့သည်။ ပူစီသည် တခါသင်ပြလိုက်ရင် တခါထဲ စွဲမြဲနေအောင် မှတ်မိတာကြောင့် မေထားခင်က သဘောကျသည် ။ ပူစီ ကို သင်ကြားပြသပေးတာကိုလည်း ဦးဗညားအောင်ခင်က သဘောကျသည် ။ သူ အသက်ကြီးလာတဲ့ အချိန်မှာ အားကိုးရတဲ့ တပည့်ကောင်းတွေ ရှိချင်သည် ။ လူရင်းလူယုံ မွေးတဲ့သဘော ။ သူ့သမီး သင်ပေးတာတွေကို နားထောင်ဖို့ လိုက်နာဖို့ ပူစီကို ပြောသည်။ သူက ခရီးထွက်ထွက်နေတာကြောင့် ပူစီသည် ဦးဗညားအောင်ခင်နဲ့နေရခဲသည် ။

သူ့ ကိုယ်စား အိမ်မှာ ရော ကုမ္ပဏီမှာ ရော တာဝန်ယူပေးတဲ့ ဦးဝန်း ဆိုတဲ့ မန်နေဂျာကြီးနဲ့ နေရတာ လုပ်ရတာများသည်။ ဦးဝန်းရဲ့ သင်ပြပေးတာတွေကြောင့်လည်း ပူစီသည် ရန်ကုန်ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာ လူရည်လည်လာသည် ။ လမ်းတွေ သိလာသည်။ ကားမောင်းတတ်လာသည် ။ သို့ပေမယ့် မေထားခင်ဆီမှာ စာသင်ရလို့ ပူစီသည် အင်္ဂလိပ်စာရော ကွန်ပြူတာရော တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုပို ကျွမ်းကျင် တတ်မြောက်လာသည် ။ ဦးဝန်းက ကုမ္ပဏီ အလုပ်တွေကိုလည်း ခိုင်းသည်။ သင်ပေးသည် ။ ကားမောင်းတတ်လာပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ပူစီသည် မေထားခင်ကို ကားနဲ့ ကျောင်းလိုက်ပို့ရတဲ့ အလုပ်ကို ရံဖန်ရံခါလုပ်ရသည် ။ ကားဒရိုင်ဘာကြီး နေမကောင်းတဲ့အခါ တို့ ခွင့်ယူသွားတဲ့ အခါတို့မှာ ဖြစ်သည်။ မေထားခင် အကြောင်းကို သူ သတိရတာက အမြဲတမ်းပါ ။ ဒါပေမယ့် မေထားခင် အကြောင်းကို စဉ်းစား တွေးတောမိတိုင်း သူ့ရင်ထဲမှာ နာကျင် ခံစားရသည် ။ မေထားခင်နဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရလို့ ။ အတိတ်ကို ပြန် စဉ်းစားမိတာနဲ့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ မကောင်းဘူး ။ တခါတခါ မေ့ထားလိုက်ချင်ပေမယ့် ခေါင်းထဲကို ဝင်ဝင်လာသည်။ မေ့ပစ်လို့ မရဘူး။ သည်အချိန်မှာ အပြင်က စာရေးမလေး ဂျူလိုင်မိုးမိုး ဝင်လာသည် ။ ဂျူလိုင်မိုးမိုးသည် သူ့အလုပ်ကိစ္စတွေ အားလုံးကို စီမံခန့်ခွဲပေးနေတဲ့ အသက်၂၅နှစ် အရွယ် မိန်းကလေး ။ “ ဆရာ…ဦးကက်စိန်က ဆရာနဲ့ တွေ့ချင်လို့ ရောက်နေပါတယ်လို့ ဂျူလိုင်မိုးမိုးက ပြောသည် ။ “ အေး…အေး…လွှတ်လိုက်ပါ…” ဦးကက်စိန် ဆိုတာက သူ့ရဲ့ ရှေ့နေ ။ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန် လုပ်ငန်းတွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဖြစ်ဖြစ် အမှုတစုံတရာ ဖြစ်လာတဲ့အခါ အမြဲတမ်း ဥပဒေအကြံဉာဏ်တွေ ပေးဖို့ သူ့လက်စွဲရှေ့နေအဖြစ် သူ ခန့်ထားတဲ့ တရားရုံးချုပ်ရှေ့နေကြီး ..။ ဦးကက်စိန် ဝင်လာ သည် ။

အသားညိူညိူ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ ကံတုံးဆံတောက် ဆံပင်..ကော်လာကတုံးရှပ်အဖြူ တိုက်ပုံအနက် ယောပုဆိုးအညိုနဲ့ ဦးကက်စိန်က အဲကွန်း နဲ့ သူ့ရုံးခန်းထဲကိုရောက်တော့ သဘောကျသွားပြီး“ အမလေး ..နိဗ္ဗာန် ရောက်သွားသလိုဘဲ..ဆရာသမား” လို့ သွားပေါ်အောင် ရယ်လိုက်ရင်း ပြောသည် ။ “ ထိုင်ပါ ဦးကက်စိန်..ဘာသောက်မလဲ …ကော်ဖီလား..လဖက်ရည်လား…” လို့ သူမေးသည်။ “ မသောက်တော့ပါဘူး..ဆရာရယ် တရားရုံးမှာ သောက်ခဲ့ပြီးပါပြီ ..ပြောစရာလေး ရှိလို့ လာခဲ့တာ..” လို့ ဦးကက်စိန်က ပြောသည် ။ ဦးကက်စိန်ကို သူ ကိုလတ် အမှုကို လိုက်ခိုင်းထားတာကြောင့် ကိုလတ်ကိစ္စ တခုခု ထူးလို့ဖြစ်မယ်လို့သူထင်လိုက်သည်။ သူထင်တဲ့အတိုင်း ဦးကက်စိန်က “ ဦးမော်မော်လတ်ကို ဒီနေ့ ရုံးထုတ်တယ်..ဆရာသမား သူ့အတွက် ကျွန်တော် အာမခံ လျှောက်တယ် .မရဘူး..အပယ်ခံရတယ်.ဦးမော်မော်လတ် အ ရမ်း စိတ်ဓါတ်ကျသွားတယ်..ကျွန်တော်လည်း ကြိုးစားလုပ်တာဘဲ လိုက်လည်း လိုက်တယ် မရဘူး…လူကြီးတွေ စိတ်ဝင်စားတဲ့အမှုမို့ တရားသူကြီးကလည်း မယူရဲဘူး..ဆရာသမားလို့ ပြောပြသည် ။ ကိုလတ်က သူ့ဘော်ဒါ။ သူ့ပါတနာ..လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ပေါ့ ။ နံမည် အပြည့်အစုံက မော်မော်လတ် ။ သူ ရန်ကုန်ကို ရောက်ပြီး ဒုစရိုက်လောကရဲ့ ဘုရင်တဆူလို ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ အိမ်မှာမော်မော်လတ်နဲ့ ဆုံခဲ့ပြီး ညီအကိုလို ခင်မင်ခဲ့ကြသည် ။ သူ ကြီးပွားလာတဲ့အခါ မော်မော်လတ်က သူ့လုပ်ငန်းတွေမှာ လာဝိုင်းကူသည် ။ လုပ်သည် ။ သူအကျိုးရှိသလို မော်မော်လတ်ကိုလည်း သူဝေမျှသည် ။ ပေးသည် ။ ကျွေးသည် ။ မော်မော်လတ်က ဦးဗညားအောင်ခင် လက်အောက်မှာ သူတို့ တပည့်အဖြစ် လုပ်ခဲ့ကြစဉ်ကတည်းက အိမ်ထောင်ကျပြီး သမီးလေးတယောက် ရှိသည် ။

မော်မော်လတ် သည် လူချောလူဖြောင့်တယောက် ဖြစ်သလို သူ့မိန်းမ ဂျက်ဆီကာ ကလည်း ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတယောက်လိုဘဲ ရုပ်ရော ကိုယ်လုံးကော လှတဲ့မိန်းမလှလေးတယောက် ဖြစ်သည် ။ သမီးလေး ညိုမီလတ်က အခုဆို ၁၉နှစ် ရှိနေပြီ ။ ပူစီသည် ငွေအရှာကောင်းပြီး သုံးနိုင်ဖြုံးနိုင်လို့ မိန်းမ ဆိုတာ သူ့အတွက် မရှားခဲ့ပေမယ့် အသဲနစ်အောင် ချစ်ခဲ့ရတဲ့ မေထားခင်နဲ့ ဝေးကွာခဲ့ပြီးတဲ့နောက် အခုထိ သူမိန်းမ အတည် မယူဖြစ်ခဲ့ ။ သူဌေးလူပျိုကြီးတယောက်ဆိုတော့ ရေလာဖို့ မြောင်းပေးကြတဲ့မိန်းမတွေကတော့ တပုံတခေါင်းပေါ့ ။ ပူစီက သူ့ပြင်းပြတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ကြေးစားမိန်းမတွေနဲ့ ဖြေရှင်းပစ်ပြီး ငွေရှာတဲ့ အလုပ်တွေကိုဘဲ ဖိဖိစီးစီး လုပ်ခဲ့သည် ။ ငွေရရင် ပြီးရော ငွေမျက်နှာကိုဘဲ ကြည့်သလို ငွေရှာ တဲ့နေရာမှာ ဥပဒေအထဲကရော ဥပဒေအပြင်ကရော သိမ်းကြံုး ရှာဖွေခဲ့လို့ အခုလို ကြီးပွားချမ်းသာလာခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။မော်မော်လတ် ခုလို အဖမ်းခံရပြီး အချုပ်ကျနေတာ သူ့ပယောဂ မကင်းဘူး ။ မော်မော်လတ်က သူ့လို ..သူ့လောက် လောဘမကြီးဘူး ။ သူက အစာကိုဘဲ မြင်ပြီး ငါးမျှားချိတ်ကို မမြင်တဲ့ကောင် ။ မော်မော်လတ်က အရိုးစူးမယ် ပူစီ မလုပ်နဲ့လို့ တားတဲ့ကြားက သူ လုပ်ခဲ့သည် ။ လုပ်ခိုင်းခဲ့သည် ။ အစစ ဦးဆောင် လုပ်တဲ့လူက မော်မော်လတ် ။ သူက နောက်ကွယ်က ပံ့ပိုးသူ သက်သက် ။ တကယ်တမ်း ရဲတွေ မိသွားတာက မော်မော်လတ် ။ သူ့ လာလူး ဆိုတဲ့ တပည့်တယောက်လည်း မော်မော်လတ်နဲ့ အတူ အဖမ်းခံရသည် ။ ငွေ သိန်းတော်တော်များများလည်း အသိမ်းခံရသည် ။ မော်မော်လတ် လွတ်မြောက်ရေးအတွက် သူ့ရှေ့နေကြီး ဦးကက်စိန်ကို လိုက်ခိုင်းသည် ။ တရားခွင်မှာမော်မော်လတ်ရဲ့ အကျိုးဆောင် ရှေ့နေအဖြစ် လိုက်ခိုင်းတာတင် မကဘဲ တရားသူကြီး..စွဲချ တရားရေးအရာရှိ..ရဲတပ်ဖွဲ့ အစရှိတာတွေကို လိုက်ခိုင်းသည် ။ ကုန်ချင်သလောက် ကုန်ပါစေ..လွတ်ရင်ပြီးရောလို့သူ ပြောသည်။ ငွေတွေလည်း ထုတ်ပေးသည် ။ သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ရှေ့ကို မထွက်ဘူး ။ ဦးကက်စိန်က တဆင့် မော်မော်လတ်ကို သူကိုယ်တိုင် မလာတာကိုတော့ စိတ်မရှိနဲ့လို့ သေသေချာချာ ပြောခိုင်းထားခဲ့သည်။ မော်မော်လတ်ရဲ့ မိန်းမ ဂျက်စီကာက သူ့ဆီကို ငိုယိုပြီး အကူအညီလာတောင်းသည် ။ သမီးလေး ညိုမီလတ်ကလည်း ကျောင်းတက်နေဆဲ တန်းလန်းကြီး။ မော်မော်လတ် အဖမ်းခံရတဲ့ သတင်းကို ကြားကြားချင်း နေ့က ဂျက်စီကာနဲ့ ညိုမီလတ်တို့ သူ့ဆီကို ငိုကြီး ချက်မနဲ့ ပြေးလာကြ သည် ။

အားကိုး တကွီး အကူအညီ တောငျးကွသညျ။ သူက အပေါငျးအသငျးကောငျးသူ..အဆကျရှိသူလို့ သူတို့ သိထားကွသညျ ။ ဂကြျစီကာနဲ့ ညိုမီတို့ သူ့ကို ဖကျပွီး ငိုကွသညျ ။ သူက ပွနျဖကျပွီး နှဈသိမ့ျသညျ ။ ဘာမှ စိတျမပူဖို့ ပွောသညျ ။ မောျမောျလတျက အရငျထဲက သူ့အိမျကို မကွာခဏ ခေါျလာတတျလို့ သူကလညျးမောျမောျလတျ အိမျကို သှားလညျတတျလို့ ဂကြျစီကာ နဲ့ ညိုမီနဲ့က ရငျးနှီး ခစြျခငျပွီးသားဖွဈပမေယ့ျ အခု မောျမောျလတျ အခြုပျထဲ ရောကျနတေဲ့အခြိနျ သူတို့ အကူအညီ လိုအပျနတေဲ့အခြိနျ သူ့ဆီကိုရောကျလာကွတဲ့အခါ ဖကျပွီး နှဈသိမ့ျပေးတဲ့အခါ သူ့စိတျတှကေ အရငျတုံးကနဲ့ မတူတော့ဘဲ တကျကွှ ဖေါကျပွနျနတော သူ့ဖါသာ သတိထားမိလိုကျသညျ ။ ဂကြျစီကာ လှတာ တောင့ျတာကို ဟိုး စောစောထဲက သူသိနသေညျ ။ မကွာခဏ မောျမောျလတျ အလဈမှာဂကြျစီကာ့ကို သူ ပွဈမှားတဲ့ အကွည့ျနဲ့ ကွည့ျမိခဲ့သညျ ။ မောျမောျလတျရဲ့ အိမျက သူ့အတှကျ စားအိမျသောကျအိမျ ဖွဈခဲ့တာမို့ တခြို့ညတှေ မောျမောျလတျနဲ့ အရကျဝိုငျးကနေ အပွနျ သောကျလို့ မဝသေးဘဲ မောျမောျလတျတို့အိမျမှာ ဆကျသောကျတတျသညျ ။ ဂကြျစီကာသညျ သူနဲ့ မောျမောျလတျကို အမွညျး တခုခု အမွဲလို လုပျပေးတတျသညျ ။ တခြို့ရကျတှမှော ဂကြျစီကာသညျ အိပျရာထဲ ရောကျနပွေီးမှ သူတို့ကို တံခါး လာဖှင့ျပေးသညျ ။ ညဝတျ အကငြျ် ီကို အတှငျးက ဘာမှ မခံဘဲ ဝတျထားတဲ့ ဂကြျစီကာရဲ့ ဖွိုးကော့တဲ့ ရငျသားကွီးတှကေို သူ မွငျတှေ့ဘူးလို့ဂကြျစီကာကို တပျမကျတဲ့ တဏှာအကွည့ျနဲ့ ကွည့ျပွီး သူ ထနျခဲ့ဘူးသညျ ။ တခါတလေ မောျမောျလတျက အသောကျလှနျတော့ အိမျလညျး ရောကျရော ခေါငျး မထောငျနိုငျတော့ဘူး ။ ဂကြျစီကာက သူ့ကို အိပျခနျးထဲ တှဲပို့လိုကျရသညျ ။ ဂကြျစီကာက သူ့ကို လာ စကားပွောတဲ့အခါ ဂကြျစီကာရဲ့ ညဝတျအကငြျ် ီ ပါးပါး အောကျက အခုအခံ မပါဘဲ ဝတျထားတဲ့ ကိုယျလုံး အလှအပတှကေို တှေ့မိရတာက သှေးသားတှကေို ဆူဝေ စခေဲ့ သညျ ။

ဘော် ဒါ အရင်း အခြာ ရဲ့ မိန်းမ မို့ စိတ်တွေကို မနည်း ချုပ်တီးပြီး မြန်မြန်ဘဲ နုတ်ဆက် ပြန်လိုက်ရသည်။ အခုလည်း ကိုလတ်က အချုပ်ထဲ ရောက်နေလို့ သူတို့ ငိုယိုပြီး ရောက်လာကြတော့ သည် သားအမိက ဟော့တ်လွန်းလို့ သူ့စိတ်တွေ မတည်ငြိမ်နိုင်ဘူး ။ ဂျက်စီကာ့ကို ဖက်ပြီး “ ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့..ငါရှိတယ်…နင်တို့ သားအမိကို အစစ ငါ တာန်ယူမယ်..” လို့ ပြောတဲ့အချိန် ဂျက်စီကာရဲ့ ကော့ချွန်တင်းတဲ့ နို့ကြီးတွေက သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ တသားထဲကျအောင် ကပ်နေကြတော့ သူ့စိတ်တွေ မရိုးသားတော့ဘူး ။ ညိုမီလတ်ကလည်း..“ အန်ကယ်ရယ်..ဒက်ဒီ့ကို ကယ်ထုတ်ပါ အုံး..” လို့ ငိုပြီးပြောရင်း သူ့ကို နောက်ကျောကနေ လာဖက်ပြန်တယ် ။ ညိုမီလတ်က အမေတူ သမီး ။ နို့တွေ ဖင်တွေက ကြီးသည် ။ သူ့အမေလို နို့ထွားထွား တင်းတင်းတွေက သူ့ကျောကို ဖိကပ်လာကြပြန်တယ် ။ ရှေ့ရော နောက်ရော ဖိကပ်လိုက်ကြတော့ သူ့ပေါင်ကြားက ငပဲက ဒိုင်းကနဲ မတ်ထောင်သွားပြီ ။ သူတို့ဆီက ရေမွှေးအနံ့တွေကလည်း လူကို ကလူကြည်ဆယ် နေကြသည် ။ “ စိတ်ချ သမီး..အန်ကယ် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားနေတယ်လို့ ညိုမီလတ်လေးကို ကျောပွတ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့အချိန် သူ့ငပဲက တအား ထောင်လာသည် ။ ဂျက်စီကာ့ ဖင်တုန်းတွေကို တွေ့နေရတာကလည်း တကယ့်ကို စိတ်ထ စရာကြီး ။ “ ကိုလတ်က တိုက်ဆောက်နေတဲ့နေရာမှာ ရှိသမျှ ပုံအောထားလို့ ဂျက်စီတို့ လက်ထဲမှာ ငွေသိပ် မရှိဘူး ဖြစ်နေတယ် ..ကိုစီ” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ဂျက်စီကာကို “ ဘာမှ မပူနဲ့ ဂျက်စီ….ကိုယ် တယောက်လုံး ရှိနေတာဘဲ..အစစ ကိုယ့်တာဝန်ထား..အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ကြပြီး စကားပြောကြတာပေါ့..” လို့ နှစ်သိမ့်စကား ပြောလိုက်ရသည် ။ ဂျက်စီကာကို ညစ်ညမ်းတဲ့စိတ်တွေနဲ့ ပြစ်မှားချင်တိုင်း ကိုလတ်ရဲ့ သူ့အပေါ် ကောင်းခဲ့တာတွေကို မြင်ယောင် သတိရပြီး စိတ်ရိုင်းတွေကို ထိန်းချုပ်ခဲ့သည် ။ ဂျက်စီကာနဲ့ ညိုမီလတ်တို့ သူ့ရုံးခန်းက ပြန်အသွား ရှေ့နေကြီး ဦးကက်စိန်ကို သူ ဖုန်းခေါ်လိုက် သည် ။

ဦးကက်စိန် သည် စောစော က ဘဲ ပူစီ့ရုံးခန်းကို လာသွားပြီး ကိုလတ် တရားရုံးမှာ အာမခံ မရတဲ့ကိစ္စ လာပြောပြခဲ့သည် ။ ကိုလတ်ကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ပြန်ထုတ်ရမလဲ တိုင်ပင်ချင်လို့ ခေါ်လိုက်တာ ဖြစ်သည် ။ ဦးကက်စိန်က သူ့မှာ နည်းလမ်းတခု ရှိသည် လို့ ပြောသည် ။ ပူစီလည်း အားတက်သွားသည်။ “ ငွေ ဘယ် လောက်သုံးရမလဲ ဦးကက်စိန်လို့ သူ မေးလိုက်သည် ။ ဦးကက်စိန်က “ ငွေပေးပြီး ထုတ်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး… ဦးမော်မော်လတ်ရဲ့ စွပ်စွဲခံထားရတာတွေ အကုန်လုံးကို သူ့တပည့် လာလူးကို ပုံချလိုက်ဖို့ဘဲဗျ…ခင်ဗျား လုပ်ရမှာက လာလူးရဲ့ မိန်းမကို ကျေနပ်လောက်တဲ့ ငွေပေးပြီး လာလူးကိုလည်း အချုပ်မှာ သွားတွေ့ပြီး ဦးမော်မော် လတ် ကိုယ်စား ထောင်ကျခံလိုက်ဖို့ ပြောဖို့ဘဲ ” လို့ ပြောပြသည် ။ သူ ခဏ စဉ်းစားလိုက်ပြီး“ အိုကေလေ…ဦးကက်စိန်..ကျနော် သဘောတူပါတယ် ကိုလတ် လွတ်လာရင် ပြီးရော လာလူးကို ကျေနပ်လောက်တဲ့ ငွေ ပေးလိုက်မယ်” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ “ ဒါဆို ကျနော် ဦးမော်မော်လတ်ကိုလည်း သွားတွေ့ပြီး ရှင်းပြလိုက်မယ်နော်” “ အိုကေ ဦးကက်စိန်..လာလူးကိုတော့ ကျနော့်လူတယောက် လွှတ်ပြီး ပြောခိုင်းလိုက်မယ်..ကျနော် ကိုယ်တိုင် တော့ သူ့ကို သွား မတွေ့ချင်ဘူးဗျာ” “ ဒါကတော့ ခင်ဗျား သဘောဘဲလေ …ထူးခြားရင် ကျနော် ဖုန်းဆက်ပါမယ်…” “ ကောင်းပါပြီ..ဦးကက်စိန်…” မော်မော်လတ် အစား လာလူး ထောင်အကျခံသွား လိုက်လို့ မော်မော်လတ် ပြန်ထွက်လာမယ် ဆိုလို့ စိတ်နည်း နည်းအေးသွားသည် ။ လာလူးကို ငွေ ဘယ်လောက်ပေးမလဲ ဆိုတာဘဲ သူ စဉ်းစားရမည် ။ “ ဆရာ….ပြည်လုံးချမ်းသာ ထရေးဒင်းက ဦးသန်းမောင်ရင်က ဆရာနဲ့ တွေ့ချင်လို့ အပြင်မှာ ရောက်နေပါတယ်…” လို့ ဂျူလိုင်မိုးမိုး လာပြောလို့ ပူစီ မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ “ အော်..အေး.. လွှတ်လိုက် လွှတ်လိုက်…” ဂျူလိုင်မိုးမိုး သူ့ရုံးခန်းက ပြန်အထွက် ဂျူလိုင်မိုးမိုးရဲ့ နောက်ပိုင်းကို သူ တချက် ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ စွင့်ကား အချိုးကျတဲ့ တင်ပါးလှလှအိအိတွေကို သတိထားမိသည် ။ အင်း..ငါ ဘယ်လို ဖြစ်နေသလဲ..ငါ တဏှာစိတ်တွေ အရမ်း များနေသလား။ မလုပ်သင့်တဲ့ မိန်းမတွေကို ထန်နေမိတဲ့ သူ့အဖြစ်ကို သူ ပြန်သုံးသပ်နေမိသည် ။ ငယ်ငယ်က မှားခဲ့တာမျိုးတွေ တခါ ထပ်မမှားချင်တော့ ။ မမှားသင့်တော့ဘူး ။ ငယ်ငယ်က လူပျို့လက် ဝက်မြီးလို့ ပြောကြတဲ့ အရွယ်။ လူပျိုပေါက် အချိန် ။

အဲဒီတုံး က ပူစီ …။ ရွာမှာတုံးက ပူစီရဲ့ ဘဝ ..။ ပြန်မတွေးချင်တော့တဲ့ အတိတ်က အကြောင်းတွေ ..။ ရွာမှာတုံးက ပူစီက လူတကာရဲ့ ခိုင်းဘတ် ။ အဖေ သေပြီးတဲ့ နောက် အမေ့ကို တဖက်တလမ်းက ကူညီတဲ့ အနေနဲ့ ရွာထဲက လူတွေ ခိုင်းစရာ ရှိရင် သွားပြီး လုပ်ကိုင်ပေးလို့ လူတွေက မုန့်ဖိုးပေးကြသည် ။ ရတဲ့ ငွေကို အမေ့ကို သူ ပေးသည် ။ အမေက သား မုန့်ဝယ်စားဖို့ ထားပါ လို့ သူ့ကို ပြန်ပေးသည် ။ လူပျိုပေါက် ဖြစ်လာတော့လည်း သူ တချက်မှ မပျင်းခဲ့ဘူး ။ ရွာထဲက ငွေရှိတဲ့ လယ်ပိုင်ရှင် ခြံပိုင်ရှင်တွေဆီမှာ အလုပ်သွားတောင်းပြီး လုပ်သည် ။ မျက်နှာချိုပြီး ဖင်ပေါ့တဲ့ ပူစီကို လူတွေကလည်း အလုပ်ပေးချင်ကြသည် ။ ထန်းတောပိုင်တဲ့ ဦးတောကြီးကလည်း ထန်းတက်ခိုင်းသည် ။ ထန်းရည်ဆိုင် ဖွင့်ထားတဲ့ ဦးတောကြီးအတွက် ထန်းတက်ပေးတဲ့အတွက် နောက်ပိုင်းမှာ ပူစီသည် ထန်းတက်သမားပူစီ လို့လည်း သူနေတဲ့ သာကောင်းရွာ တဝိုက်မှာ လူသိများသည် ။ ဦးတောကြီးတို့ ထန်းရည်ဆိုင် အတွက် ကြွက်ကြော် ရောင်းဖို့ညပိုင်းမှာလည်း ရွာ ပတ်ဝန်းကျင်က လယ်ကွင်းတွေထဲမှာ ကြွက်ထိုးပေးသည် ။ လယ်ကြွက်ကြီးတွေက လယ်ထဲက စပါးတွေ နင်းစားပြီး ဆူဖြိုး ၀ဖီးနေသည် ။ အရေဆုတ် ခုတ်ထစ်ပြီး ကြွက်ကိုင်ပေး ကြော်ပေးသည် ။ ထန်းရည်နဲ့ ကြွက်ကြော် လာစားတဲ့ ရွာထဲက ကာာလသားတွေက ပူစီကြော်တဲ့ ကြွက်ကြော်က ဦးတောကြီးတို့ လင်မယား ကြော်တာထက် ပိုကောင်းသည်လို့ ထင်ကြသည် ။ ဒါကြောင့် ဦးတောကြီးကလည်း ပူစီကို အမြဲ ခေါ် ခိုင်းတတ်သည် ။ ငါးရှဉ့်လည်း ထိုးသည် ။ ယုန်လည်း ထောင်သည် ။ ချိုးလည်း ထောင်သည် ။ ပူစီ ရန်ကုန်ကို ရောက်သွားရတဲ့ အကြောင်းရင်းက ရွာမှာ အချမ်းသာဆုံးလူ လို့ ဆိုရမယ့် ဦးလူထုန်ရဲ့ သမီးထွေးလေး စီစီထုန် နဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကြောင့် ပူစီလည်း ရွာမှာ ဆက် နေလို့ မဖြစ်တော့လို့ ဝေးရာကို ပြေးခဲ့ရတာ ။ တခြား မြေပိုင်ရှင် လယ်ပိုင်ရှင်တွေလိုဘဲ ဦးလူထုန်တို့ လင်မယားကလည်း ပူစီကို သူတို့ အိမ်က အလုပ်တွေကို ခေါ်ခိုင်းသည် ။ ပူစီက အသားလတ်လတ် ရုပ်ရည်ကလည်း သန့်လို့ ရွာက တခြား ကောင်လေးတွေ ထက် စာရင် သန့်ပြန့် သလို အလုပ် အမြဲ လုပ်နေလို့ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း ကျစ်လစ် တောင့်တင်းပြီး ကြည့်ကောင်းသည် ။ ဦးလူထုန်တို့မှာက သမီးနှစ်ယောက် ရှိသည် ။ အကြီးမက ရီရီထုန်…။ အငယ်မလေးက စီစီထုန် ။ အကြီးမရီရီထုန်က ပူစီနဲ့ အရွယ် တူ သည် ။

တမိုင် ကျော် ဝေးတဲ့ အနီးဆုံး မြို့လေးက အထက ကျောင်းမှာ ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ အချိန် ရီရီထုန်နဲ့ ပူစီက တတန်းထဲ ။ ပူစီသည် လူသာငယ် နံမည်က တုတ်ကြီး ဆိုတဲ့ လူစားမျိုး ။ ငယ်ငယ်နဲ့ မိန်းမ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိနေသည် ။ သူ့ငပဲကလည်း ထွားပြီးရှည်သည် ။ ငယ်ငယ်ထဲက နွားကျောင်းရင်း မြစ်ထဲကို ခုန်ချ ရေကူးကြရင် ပူစီရဲ့ လထစ် ကို သူငယ်ချင်းတွေက တအံ့တသြ ဖြစ်ကြရသည် ။ သူ့ငပဲတန်က တခြား သူငယ်ချင်းတွေထက် သိသိသာသာ ကြီးနေလို့ ။ ရှည်လည်းရှည်နေလို့ ။ ပူစီသည် မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကံကောင်းသူလို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။ ထန်းရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဦးတောကြီးသည် သူကိုယ်တိုင်က ထန်းရည်ရောင်းပေမယ့် သူက ထန်းရည်ကို မသောက်ဘူး ။ သူ့အမျိုးတွေ ချက်တဲ့ ချက်အရက်( တောအရက် ) ကို ချသည် ။ ကဇော်သမားကြီး ဦတောကြီးသည် ထန်းရည်ဆိုင်ကို မနက်ပိုင်းလောက်ဘဲ လာလုပ်ပြီး နေ့လည်လောက်ထဲက သူ့တူ ဦးစီးနေတဲ့ တောအရက်ဆိုင်မှာ ရောက်နေတတ်သည် ။ တခွက်ပြီးတခွက် မြည်းရင်း အမြဲ ရေချိန်ကိုက်နေတတ်သူပါ ။ ပူစီကလည်း ဖင်ပေါ့တော့ ပူစီရေလုပ်ပါအုံးကွာ..ဆိုပြီး ဦးတောကြီးက ပူစီ့ကိုဘဲ ဖိခိုင်းတတ်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ကတော့ တောအရက်ဆိုင်မှာ ရောက်နေတတ်သည် ။ သူ့မိန်းမ မမြသွေးကဘဲ ထန်းရည်ဆိုင်ကို ပူစီရဲ့ အကူ အညီနဲ့ တာဝန်ယူနေရသည် ။ မမြသွေးသည် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ရေဆေးငါးကြီး ဖြစ် သည် ။ ပူစီလည်း မမြသွေးနဲ့ အတူတူ ထန်းရည်ဆိုင်မှာ နေ့တိုင်း တာဝန်ယူ ကူညီရောင်းရတော့ ကဇော်ဘဲ မူးနေပြီး မိန်းမလိုအင်ကို မဖြည့်စွမ်းပေးတဲ့ ဦးတောကြီး လစ်ဟင်းနေတဲ့ လိင်ကိစ္စ အပိုင်းကို သူ့ကိုယ်စား ဝင်ရောက် တာဝန်ယူပေးရတော့သည် ။ ဦးတောကြီးရဲ့ မိန်းမ မမြသွေးသည် အရွယ်ရှိတုံး အရွယ်ကောင်းတုံးမို့ သွေးသား တောင့်တ လိုလားတဲ့အခါ အနီးကပ် အတူတူ ရှိနေတဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းတဲ့ ကောင်လေး ပူစီနဲ့ ညိတော့တာဘဲ ။ ညဖက် ကြွက်လိုက်ထိုးပြီး ရတဲ့ ကြွက်တွေကို ဦးတောကြီး အိမ်ကို ပူစီ ယူလာတဲ့အခါ ဦးတောကြီးသည် တခူးခူးတရှူးရှူးနဲ့ အိပ်မောကျနေပြီ ။ မမြသွေးက ပူစီ ယူလာတဲ့ ကြွက်တွေကို ညတွင်းချင်းဘဲ ကိုင်ရ သည် ။

ပူစီ က ကူညီရသည်   ခုတ် ထစ်ပြီးသား ကြွက်သားတွေကို ဆားဆနွင်းနဲ့ နယ်ဖတ်ပြီး မနက်စောစောမှာ ကြော်ဖို့ အိုးကြီးတလုံးထဲ နှပ်ထားကြရသည် ။ ဦးတောကြီး အိမ်နဲ့ ထန်းရည်ဆိုင်က သိပ် မဝေးလှဘူး ။ မမြသွးလည်း လင်ကြီးဆီက မရတဲ့ ကိစ္စကို အနားမှာ ရှိတဲ့ သနားကမား ပူစီနဲ့ ဖြေရှင်းပစ်ချင်သလို ပူစီကလည်း ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ တောင့်တင်းစိုပြေတဲ့ မမြသွေးကို စိတ်တွေ လာနေမိတာမို့ ရောင်းသူဝယ်သူ ကြည်ဖြူအသံတူသွားကြရတော့သည် ။ ဟောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ယောကျ်ားကို စိတ်ပျက်စွာနဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး..“ ပူစီ..ထန်းရည်ဆိုင်ဖက် ခဏသွားကြရ အောင်…” လို့ ပူစီ့ကို လက်တို့ခေါ်သွားလိုက်မိသည် ။ ပူစီလည်း မမြသွေးနဲ့ ညအမှောင်ထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ထန်းရည်ဆိုင်ဖက်ကို သွားရတာ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုံလွန်းနေရသည် ။ မမြသွေးလည်း အချိန်သိပ်မရှိလို့ အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘူး ။ ပူစီ့ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ လှမ်းစမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ မာကျောနေတဲ့ အတန်ချောင်းကြီးကို စမ်းမိသည် ။ “ ပူစီ.နင် လီးတောင်နေပါလား.နင် ငါ့ကို စိတ်ရှိနေတာလားဟင်” “ အဲ..အား..မ မဟုတ်” “ လုပ်မနေနဲ့ ပူစီ..မသိရင် ခက်မယ်..နင် ငါ ညနေဖက် ရေချိုးရင် လာလာ ချောင်းကြည့်နေတာ ငါသိတယ်…နင် စိတ်ထရင် ထတယ်ပေါ့..ငါ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး….နင့်အရွယ်က မိန်းမ တအား စိတ်ဝင်စားတယ် ဆိုတာ ငါ နားလည်တယ် လာ.လာ ဒီနား” ဆိုပြီး မမြသွေးက ပူစီ့လတန်ချောင်းကို ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက် ကွင်းကစားပေးသည် ။ “ အိုးအင်း.အမ.အား.ဟင်း..” လီးတန်ထိပ်ဖျားကို ဖိဖိချေနယ်ပေးနေပြန်တော့ ပူစီ အရမ်း ဖီလင်တက် ကောင်းနေသည် ။ သူ့လီးတန်လည်း ပိုပို ကြီးထွားလာသည် ။ “ လိုးမလား.” “ ဟုတ်..ဟုတ်.အမ.” မမြသွေးက ထန်းရည်ဆိုင်ထဲက စားပွဲပေါ် တက်လိုက်ပြီး ထမိန်လှန်တင် ပေါင်ဖြဲကား ပေးသည် ။ မှောင်မဲနေပေမယ့် အသားဖွေးဖြူတဲ့ မမြသွေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို မထင်မရှားတွေ့နေရသည် ။ ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေ ကြားထဲကိုနေရာဝင်ယူလိုက်ပြီး မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့လီးနဲ့ မမြသွေးရဲ့ ပေါင်ကြား အကွဲကြောင်းကို ဖိထောက်လိုက်သည် ။ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် သဘာဝ အရည်တွေနဲ့ စိုစိုရွှဲနေတာကို သိလိုက်ရလို့ သူမလည်း လိုလား နေပါလား ဆိုတဲ့ အသိကို ပူစီရလိုက်တော့ သူ့ထောင်နေတဲ့ ငပဲက ပိုတင်းသွား သည် ။

မမြသွေး က သူ့ လီးတန် ကို လက်နဲ့ ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်တာနဲ့ ပူစီလည်း ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ “ ပူစီ..နင့်လီး တော်တော် ကြီးတယ်ဟာ” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ဆက်ဖိသွင်းပစ်လိုက်သည် ။ “အီး..ပူစီ.ဖြည်းဖြည်း.ရှီး.” လို့ မမြသွေး ညည်းလိုက်သည် ။ ပူစီ ထင်တာက မမြသွေးသည် လင်ရှိတာမို့ လိုးလိုက်ရင် ပျစ်ကနဲ ခပ်ချောင်တောင်တောင် နေမည်လို့ ။ တကယ်တမ်းသွင်းလိုက်တော့မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်သည်တကယ့်ကိုကြပ်ထစ်နေတဲ့ ကောင်းနေဆဲ စောက်ဖုတ် ဖြစ်နေသည် ။ ကြည့်ရတာ ဦးတောကြီးလည်း အရက်ဘဲ ဖိသောက်နေပြီး သူ့မိန်းမ မမြသွေးကို လိုးပုံမရဘူး ။ မမြသွေးလည်း တော်တော် ဆာနေပုံရသည် ။ ပူစီလည်း မမြသွေး ခြေထောက်တွေကို မြှောက်တင်ပူးကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ညှောင့်ပေးသည် ။ မမြသွေးလည်း အား..အင်းအင်း.နဲ့ ပူစီဆောင့်ထည့်တာတွေကို ခံနေပြီး“ ပူစီ..ငါအပေါ်က တက်ချင်တယ်….” လို့ ပြောသည် ။ ပူစီလည်း တခါမှ မိန်းမက အပေါ်က သူ့ကို တက်ချတာမကြုံဘူးသေးလို့ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် အိပ်ပေးလိုက်သည် ။ မမြသွေးလည်း ပူစီ့ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ မမြသွေးလည်း ကိုယ်ပေါ် မှာ ဘာ အဝတ်ကိုမှ ဝတ်မထားတော့ဘူး ။ ဖြူဖွေးတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အောက်ကို တွဲမကျသေးဘဲ လုံးထစ်တင်းမာနေဆဲမို့ ပူစီလည်း နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေမိသည် ။ မမြသွေးက ဖိဖိထိုင်လိုက် ထလိုက်နဲ့ တဟင်းဟင်း ညည်းရင်း ဆောင့်ပေးနေသည် ။ စောက်ဖုတ်နဲ့လီး ဝင်ထွက် ပွတ်တိုက်တဲ့ အသံတွေက တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ။မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်က အိထွေးတင်းကြပ်ပြီး အရသာ ကောင်းပေမယ့် သူကိုယ်တိုင် တက်ဆောင့်လိုးရတာလိုတော့ မဟုတ်ဘူး ။ မမြသွေး တက်ဆောင့်ပေးနေတာကို အားမရ ဖြစ်နေတဲ့ ပူစီလည်းခဏကြာတော့ ပုံစံပြောင်းရအောင် လို့ မမြသွေးကို ပြောလိုက်သည် ။

မမြသွေး က လည်း အေးဆေးဘဲ ။ စိမ်ပြေနပြေနဲ့ တဝကြီး အလိုးခံလိုက်ချင်သည် ။ လင်ဖြစ်သူ ဦးတောကြီးက အိပ်လိုက်ပြီ ဆိုရင်ဆင်အော်တာတောင် နိုးမှာ မဟုတ်ဖူးလေ ။ “ ဖင်ကုန်းပေးပါလား….” လို့ မရဲတရဲ တောင်းဆိုကြည့်လိုက်သည် ။ မမြသွေးက အာကြမ်းလျာကြမ်းမို့ သူ့ကို ဆဲထည့်လိုက်မလား ဆိုပြီး လန့်လို့ ။ ဒါပေမယ့် မမြသွေးက သဘောကောင်းသည် ။ “ အင်း” လို့ အသံပြုရင်း ကွပ်ပျစ်စောင်းးမှာ လေးဖက်ကုန်းပေးလိုက်သည် ။ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်း ဖြူဖြူကြီးကို မြင်ရတာနဲ့ စိတ်တွေက တအားဘဲ ထကြွနေရပြီး ဖင်တုံးတွေ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်း အမြောင်းလိုက်ကြီးကလည်း ကုန်းယက်စုတ်လိုက်ချင်စရာပါဘဲ ။ မမြသွေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့အချိန် နို့ကြီးတလုံးကိုလည်း သူလှမ်းဆွဲလိုက်သည် ။ သူ့လီးကြီးက စောစောက စသွင်းတုံးကလောက်တော့ မကြပ်တော့ဘဲ စီးကနဲ တဆုံး ဝင်သွားသည် ။ “ ပူစီ” “ အင်..မမြသွေး” “ နင် ငါ့ကို လိုးချင်နေတာ ကြာပြီလားဟင် ကောင်စုတ်လေး.” “ အင်း..ခင်ဗျား ဖင်က တကယ်တောင့်တယ်ဗျာ.” လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်ထည့်ရင်း ပူစီက ပြောလိုက်တော့ မမြသွေးက ရယ်သည် ..။ “ ဦးတောကြီးက ခင်ဗျားကို မလိုးဘူးလား” “ သူက အရေဘဲ အသေသောက်နေတာ နင်အမြင်ဘဲလေ ကဲ လိုး..လိုး ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လိုးပေးစမ်းပါ.” ပူစီလည်း အပြောမဟုတ်ဘဲ အလုပ်နဲ့ သက်သေပြပြီ ။ မမြသွေးကို ခပ်သွက်သွက် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချက်တွေ နဲ့ ဆောင့်လိုးပေးတော့သည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ ညံနေသည် ။ ပူစီလည်း သူများ မယားကို လိုးနေတာမို့ သူ့လင်ကြီး အနောက်က ပေါ်လာပြီး ငှက်ကြီးတောင်နဲ့ ပိုင်းလိုက်မှာကိုလည်း စိတ်က ပူနေရလို့ နောင်ကို လိုးရင်တော့ ဒထက် စိတ်ချရတဲ့ နေရာ တခုခုမှာ လိုးရမည် လို့ ဆုံး ဖြတ်ချက် ချလိုက်သည် ။ မမြအေး ပြီးအောင် ဖိလိုးပေးလိုက်သည် ။ မမြအေး ပြီးသွားမှ နိုင်ငံခြား အပြာကားတွေမှာ တွေ့ဖူးသလို လီးကို ပြီးခါနီးမှာ စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မမြသွေးရဲ့ ဖင် တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေ အပေါ်မှာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွားရသည် ။ သူတို့ လမ်းခွဲခါနီးမှာ မမြသွေးက ပူစီ့ကို ဘယ်သူ့ကိုမှ လျောက်မပြောဖို့ ပိတ် သည် ။

ပူစီ က “ ပြောပါ့မလားဗျာ..ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးသလိုကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့….” လို့ ပူစီက ပြန်ပြောရင်း သူ့ အိမ်ကို ပြန်သည် ။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အမေ ချန်ထားတဲ့ ဟင်းကို ဇလုံနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ထမင်းပေါ် ပုံလိုက်ပြီး အားရပါးရ စားလိုက်သည်။ စိတ်လာလာနေရတဲ့ ဖင်ကြီးမ မမြသွေးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးခွင့်ရလိုက်လို့ ပူစီ တအား ကျေနပ်နေသည် ။ နောက်တနေ့မှာ ဦးတောကြီးတို့ ဆိုင်ကို သွားကူတော့ မမြသွေးကို တွေ့တော့ ညက လိုးခဲ့တာတွေကို ပြန် ညမင်ယောင်ပြီး လီးက မာတောင့်ချင်လာသည် ။ ဦးတောကြီးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ထန်းရည်ဆိုင်မှာ ခဏဘဲ နေပြီး တောအရက်ဆိုင်ဖက်ကို လစ်တော့တာဘဲ ။ ဆိုင်ထဲမှာ လူမရှိတဲ့ အချိန်မှာ မမြသွေး အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ဖင်တုံးကြီးတွေ ကြားထဲကို လက်နဲ့ နှိုက်လိုက်ပြီး“ လိုးချင်တယ်ဗျာလို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ မမြသွေးက…“ မကဲနဲ့ ကောင်စုတ် လေး..သိသွားလို့ မိုးမီးလောင်ကုန်မယ်လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်သည် ။ “ ဒီညရော ပေးလိုးမှာလားလို့ သူ မေးဖြစ်အောင် မေးလိုက်သည်။ “ နင် လျာမချောင်နဲ့ ပူစီ….” လို့ ထပ်အော်တာကို ခံရသည် ။ ဒီအချိန်မှာ လူတယောက် ဝင်လာသည် ။ “ ဟေ့..ပူစီ…မင့်ကြွက်ကြော် ရှိသေးလား.” “ ဟာ..ကိုကြည်စိုး…ရှိတာပေါ့ ထန်းရည်သောက်မှာ မဟုတ်လား.ထိုင်..ထိုင်.” “ မသောက်ဖူးကွ…ကြွက်ကြော်ဘဲ လာဝယ်တာ..ငါ့သူဌေး စားဖို့….” “ ဟုတ်..ရတယ်..ဘယ်နှစ်ကောင် ယူမလဲ….” ပူစီက နီရဲ ကြွပ်ရွနေတဲ့ ကြွက်ကြော်တွေကို ဇကာကုံးနဲ့ ယူထုတ်လာသည် ။ “ အကုန်သာ ပေးလိုက်ကွာ..ငါ့သူဌေးက မင့်ကြွက်ကြော်ကို အသေကြိုက်တာကွ…” ကိုကြည်စိုးသည် ရွာထဲက သူဌေး စက်ပိုင် ဦးလူထုန်ရဲ့ စာရင်းငှား ဖြစ်သည် ။ သူဌေးရဲ့ လူယုံတယောက်လို့လည်း ဆိုနိုင် သည် ။

ပူစီ ကို ဦးလူထုန်က အလုပ်ရှိရင် ခေါ်ခေါ် ခိုင်းတတ်သည် ။ ကိုကြည်စိုးနဲ့ ပူစီ ခင်မင်အောင် ပေါင်းထားသည် ။ ကိုကြည်စိုးက သူဌေးကို သူ့ကို အလုပ်ခိုင်းဖို့ သတိပေး ပြောပေးနိုင်တာကြောင့် ဖြစ်သည် ။ ကြွက်ကြေ်ာဖိုးကိုလည်း လျော့ပေးလိုက်သည် ။ “ ကိုကြည်စိုး…ခင်ဗျား သူဌေးကို ကျနော့်ကိုလည်း ခေါ်ခိုင်းဖို့ ပြောပေးအုံးနော” “ ဟ..ကောင်လေးရ..ငါ အမြဲ သတိဖေါ်ပေးနေတာဘဲကွ စိတ်ချပါ..သူဌေးရော သူဌေးကတော်ရောက မင်းကို သဘောကျကြပါတယ်…ခေါ်ကြမှာပါ.” “ ဟီး..ကျေးဇူးဘဲဗျာ..ကျနော် ယုန်ရရင် ကင်ပြီး သူဌေးစားဖို့ လာပို့ချည်အုံးမယ်.” “ အေး..အေး..ကဲ ငါသွားမယ်ကွာ ကိုကြည်စိုး ပြန်သွားပြီးနောက် ရွာတောင်ပိုင်းက ကြာဇံတို့ အုပ်စု ထန်းရည် လာသောက်ကြလို့ မမြသွေးနဲ့ ထပ် မကလိဖြစ်တော့ ။သူဌေးဦးလူထုန်နဲ့ ရွာထဲမှာ ဘုန်ကြီးကျောင်းမှာ လူချင်းတိုးရင် ပူစီက အမြဲရိုရိုကျိုးကျိုးနဲ့ ဂါ၀ရပြုသည် ။ မကြာခင်မှာဘဲ သူဌေးရဲ့ ခြံစည်းရိုး အသစ်ကာဖို့ လိုလာတော့ စာရင်းငှားကိုကြည်စိုး တယောက်ထဲနဲ့ မနိုင်လို့ ကူညီဖို့ ပူစီ့ကို ခိုင်းသည် ။ သူဌေးရဲ့ သမီးနှစ်ယောက်ကလည်း ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်တဲ့ လူငယ်လေးတယောက် သူတို့ အိမ်မှာ အလုပ်လာလုပ်တာမို့ ဟန်ရေးပြပြီး မသိမသာ ချောင်းကြည့် ခိုးကြည့်ကြသည် ။ ပူစီလည်း သူဌေးရဲ့ သမီးအကြီးနဲ့ ကျောင်းနေဖက်မို့ မျက်မှန်းတန်းမိနေသည် ။ သူဌေးသမီး မို့ မာနတခွဲသားနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ ရီရီထုန်သည် အငယ်မစီစီထုန်လောက် သဘောမကောင်းဘူးလို့ ပူစီထင်သည် ။ သူဌေးရဲ့ ခြံဝိုင်းက ကျယ်သည် ။ စည်းရိုးကာတာက တရက်နှစ်ရက်နဲ့ မပြီး ။ ပူစီလည်း သူ့ကို ချောင်း မြောင်းနေတဲ့ သူဌေးသမီးနှစ်ယောက်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း နီးစပ်လာခဲ့သည် ။ သူဌေးလင်မယား အပြင်သွား နေတဲ့ အချိန် ပူစီက အိမ်နောက်ဖေးကနေ မီးဖိုချောင်က ရေအိုးစင်ကနေ ရေသွားခပ်သောက်တဲ့အခါ သူ ဌေးသမီးအငယ်မစီစီထုန်နဲ့ တိုးတတ်သည် ။ စီစီထုန်က ခင်ခင်မင်မင် စကားပြောသည် ။ နေ့လည် ထမင်းစား တဲ့ အချိန်မှာတော့ သူဌေးအိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်တဲ့ ဒေါ်ပုက ပူစီနဲ့ကိုကြည်စိုးကို ထမင်းပြင်ကျွေးတဲ့အချိန် သမီးအကြီး ရီရီထုန်က လာစကားပြောတတ်သည် ။ အကင်းပါးတဲ့ ကိုကြည်စိုးက သူဌေးရဲ့သမီးလေးနှစ်ယောက်က ပူစီ့ကို စိတ်ဝင်တစား ရှိနေကြတယ် ဆိုတာကို မြင်သည် ။ ရိပ်မိ သည် ။

ခြံစည်း ရိုး ကာ ရင်း “ ဟေ့ပူစီ..မင်းကို ငါတို့သူဌေးရဲ့ သမီးတွေက ကျနေပုံဘဲ ရေလာချင်လို့ မြောင်းပေးနေကြတယ်ကွ…လုပ်ကွာ..ဟီး…မင်း သူဌေးသားမက် ဖြစ်မယ့်ကိန်းကွ….လုပ်သာလုပ်…” လို့ ပူစီ့ကို မြှောက်ပေးသည် ။ ပူစီကလည်း လက်ကသွက်တဲ့ကောင် ။ ဦးတောကြီးရဲ့ မိန်းမ မမြသွေးကိုတောင် ဆော်ပြီးနေပြီဘဲ ။ ဒါပေမယ့် သူဌေးရဲ့စာရင်းငှား ကိုကြည်စိုးကိုတော့ သူဖန်ချင်နေတာကို ပြောလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ။ တော်ကြာ မျက်နှာလိုအားရ သူဌေးလင်မယားကို သွားတိုင်သွားတွန်းနေမှ ခက်နေမယ် ။ ဒါကြောင့်..“ မတန်မရာဗျာ…ကျနော် က ဆင်းရဲသား ပါ…မကြံဝန့်ပါဘူး…မလုပ်ပါနဲ့ တော်ကြာ သူဌေးတို့ သိလို့ ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးနေရပါအုံးမယ်” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ သို့ပေမယ့် ကိုကြည်စိုး အလစ်မှာတော့ ရီရီထုန် စီစီထုန်တို့နဲ့ စကားပြောသည်။ ပြောတိုင်းလည်း သူတို့ကို အ ရမ်းလှသည် ချောသည် လို့ ပင့်မြှောက်ပေးတတ်သည် ။ ရီရီထုန်ကလည်း သူ့ညီမလေး စီစီထုန်က ပူစီ့ကို ရော လွန်းနေတာကို မနားလို ဖြစ်ပြီး သူက ညီမထက် ပိုသာချင်တာကြောင့် ပူစီနဲ့ နေ့ခင်းပိုင်း အခုလို ခြံကာနေတဲ့ အချိန် စကားပြောရတာနဲ့ မကျေနပ်ဘဲ ညဖက်ကျရင် နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောချင်လာပြီး ပူစီ့ကို သူ့မိဘ တ ခြားရွာကို ညအိပ်သွားတဲ့ညမှာ နွားတင်းကုတ်ရဲ့ အနောက်ဖက်က စပါးတွေ လှောင်တဲ့ စပါးကျီကြီးမှာ စကားပြောဖို့ ချိန်းလိုက်သည် ။ ဦးလူထုန်တို့ လင်မယားလည်း ညအိပ်ခရီးသွားမှာမို့ အိမ်မှာ သမီး၂ယောက်နဲ့ ကျန်ခဲ့မယ့် အိမ်အကူ ဒေါ်ပုကို နေဝင်တာနဲ့ ခြံတံခါးရော အိမ်တံခါးတွေကိုရော ပိတ်ဖို့ သော့ခတ်ဖို့ သေသေချာချာ မှာကြားသွားသည် ။ ကျေး ရွာ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ( ယခင်အခေါ်အဝေါ် သူကြီး ) ကိုလည်း သူတို့ ဒီည မရှိတာမို့ သူတို့အိမ်ဝိုင်းကို လုံခြုံရေး ကင်းတွေ လှည့်ခိုင်းဖို့ မှာကြားသွားသည် ။ သူဌေးလင်မယားတို့သည် ပေးကမ်းစွန့်ကြဲတာတွေ များလို့ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဦးဘိုကြီးတို့အဖွဲ့က သူဌေးလင်မယားကို တအား လေးစား ရိုသေ သည်  ။

ဦးဘိုကွီး ရဲ့ အဖေ က သူဌေး လငျမယား ရဲ့ စာရငျးငှား လုပျခဲ့ဘူးသညျ ။ သူ့အဖကေိုယျတိုငျက သူဌေးရဲ့ စကားဆို တသှမေတိမျး နားထောငျသညျ ။ဒါကွောင့ျ ဦးဘိုကွီးသညျ သူဌေးတို့လငျမယားကို ပွာပွာသလဲ ရိုသသေညျ ။ ငှခေမြျးသာသောအခါ သွဇာရှိလှသညျ ။ ရှာထဲက လူတှကေ သူဌေးဦးလူထုနျက သူကွီးရဲ့ အထကျက လို့ ကှယျရာမှာ တီးတိုးစကား ပွောလေ့ရှိသညျ ။ ပူစီသညျ ရီရီထုနျက အဲလို ခြိနျးလိုကျတဲ့အခါ အရမျးကို အံ့သွသှားခဲ့သညျ ။ သူနဲ့ ရီရီထုနျက ဘာမှ ဖွဈကွ သေးတာ မဟုတျဘူး ။ တယောကျနဲ့ တယောကျ စကားပွောကွတယျ ဆိုတာကလညျး အလပသလပဘဲ ။ ခစြျစ ကား ကွိုကျစကားလညျး ပွောရသေးတာ မဟုတျဘူး ။ ဒါပမေယ့ျ ရီရီထုနျက အခုလို ညဖကျကွီး ခြိနျးလိုကျတာ က ခငျမငျမှု အတိုငျးအတာထကျ ကြောျလှနျသှားပွီလို့ သူ ထငျသညျ ။ ဘာဘဲ ဖွဈဖွဈ ဒီည ရီရီထုနျနဲ့ သှား တှေ့လိုကျပွီးသူ လကျရဲရငျ ရီရီထုနျကို စားရနိုငျသညျလို့ တှကျလိုကျသညျ ။ တနကေုနျ ခွံစညျးရိုးကာခဲ့ပွီး ညနဖေကျလညျး မမွသှေးတို့ ထနျးရညျဆိုငျမှာ သှားကူတဲ့ ပူစီသညျ တအားကို ပငျပနျးနပွေီ ။ သို့ပမေယျက ရီရီထုနျနဲ့ တှေ့ရမှာမို့ အိမျပွနျပွီး ရတှေငျးမှာ ရခြေိုးလိုကျသညျ။ သူဌေးသမီးနဲ့ တှေ့မှာမို့ ခြှေးစောျ နံမနခေငြျ ။ မသဈလှငျပမေယ့ျ လြှောျဖှတျပွီးသား စှပျကွယျအဖွူလေးနဲ့ တပတျနှမျး ပလကေပျလုံခညြျလေး ဝတျလိုကျသညျ ။ အမကေ သိပျ နလေို့မကောငျးဘူး ။ အိပျရာထဲ လှဲနသေညျ ။ ညနကေ ထနျးရညျဆိုငျကို လာတဲ့ ကြေးရှာ အုပျခြုပျရေးမှူး ဦးဘိုကွီးက ပူစီ့ကို အနားခေါျပွီး ညဖကျ ရှာထဲမှာ ကငျးစောင့ျပေးမလား…မေးသညျ ။ မငျးလညျးအပိုငှလေေးဘာလေး ရတာပေါ့ကှာတဲ့ ။ တကယျတော့ ပူစီသညျ နေ့ခငျးလညျး ခွံကာ ညနလေညျး ထနျးရညျဆိုငျမှာ ရောငျးကူ ဆိုတော့ ပငျပနျးလှပွီ ။ ဒါပမေယ့ျ ဦးဘိုကွီး ပွောလိုကျတဲ့ နောကျဆကျတှဲ စကားတှကေိုလညျး ကွားလိုကျရရော ခကြျခငြျးဘဲ “ လုပျမယျ..သူကွီး….လုပျပေးမယျ…စိတျခြ ” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ ဦးဘိုကွီးက “ ဦးလူထုနျတို့ တခွားရှာကို သှားတယျကှ..သူ့အိမျဝိုငျးကို အထူးသဖွင့ျ ဂရုစိုကျပေးဖို့ဘဲတခုခု မသငျ်ကာစရာတှေ့ရငျ ငါ့ကို လာသတငျးပို့ရမယျ” လို့ ပွောလိုကျလို့ပါ ဘဲ ။

ရီရီထုန် နဲ့ က ချိန်းထားတော့ သူက အဲ့ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရောက်နေမှာကိုး..။ တချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ဖြစ်မည်လေ ။ ကင်းလည်းစောင့် သူဌေးသမီးနဲ့လည်း ချိန်းတွေ့ ။ ဟန်ကို ကျရော။ ဦးတောကြီးသည် ဒီနေ့ညနေ ခါတိုင်းနေ့တွေထက်တောင် အသောက်များသွားလို့ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင် ။ ဒရိမ်းဒယိုင်နဲ့ သိုင်းကွက်နင်းနေသည် ။ မမြ့သွေးက ဆိုင်သိမ်းနေတဲ့ ပူစီ့ကို လှမ်းကြည့်သည် ။ ပြုံးစိစိနဲ့ ။ “ ပူစီ..” “ ဘာလဲ အမ..” “ ရောင်းမကုန်တဲ့ ကြွက်ကြော်နဲ့ ထမင်းကြမ်းလေး စားလိုက်ပါလား..နင် မဆာဘူးလား.” “အင်း..အင်း…စားလိုက်မယ်” “ ကြက်ဥကြော်တွေပါ အကုန် စားလိုက်…အမဲခြောက်ဖုတ်ရော” ပူစီရဲ့ စိတ်ထဲက “ အမဲခြောက်ဖုတ်တော့ မစားချင်ဘူး..အမရဲ့ စောက်ဖုတ်ဘဲ ကြိုက်တယ်…” လို့ ပြောလိုက် သည် ။ ဦးတောကြီး ရှိနေသေးလို့ အသာ ငြိမ်နေရသည် ။ ခဏကြာတော့ ဦးတောကြီး အိမ်ပြန်သွားသည် ။ မှောင်နေပြီ။ မမြ့သွေးက မီးအိမ်ကို မထွန်းသေးဘဲ ထားသည် ။ “ ပူစီ..ငါ အိမ်ဖက် ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်..နင် ဒီကဘဲစောင့်..ငါ ပြန်လာခဲ့မယ်..ဟိုဟာကြီး အိပ်သွားပြီလား ငါ သွားကြည့်မလို့…” ပူစီလည်း မမြ့သွေး ပြောတဲ့အတိုင်း ထမင်းကြမ်းနဲ့ ကြွက်ကြော်..ကြက်ဥကြော်တွေ ဇလုံတခုထဲ ထည့်ပြီး ငရုပ် ဆီ အချဉ်ရည်တွေလောင်းထည့်ကာ စားလိုက်သည် ။ အားရှိမှ ဖြစ်မည်လေ ။ ဟီး…မမြ့သွေးကို ကောင်းကောင်းဗျင်းပေးရဦးမယ် မဟုတ်လား။ မမြ့သွေးက တော်တော်နဲ့ ပေါ်မလာ ။ ရီရီထုန်နဲ့ ချိန်းထားတဲ့နေရာကိုလည်း သူ သွားရဦးမှာမို့ မမြ့သွေး ကို သူ မျှော်နေသည် ။

မမြသွေး ရောက် လာ တော့ “ ရေချိုးနေလို့ ကြာနေတာဟဲ့..တနေကုန် ဆိုင်ရောင်းနေ တာ နင်လည်း သိသားဘဲ..ချွေးတွေသန်တွေနဲ့….” လို့ ပြောပြီး ဆိုင်လေး အတွင်းဖက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကို ထိုင် လိုက်သည် ။ “ ပူစီ.လာ…အချိန် သိပ်မရှိဘူး ဟိုဟာကြီးတော့ ကုလားသေကုလားမောဘဲ ဟောက်တောင်နေသေး…ခိခိခိ.” ပူစီရဲ့ ပုဆိုးကြားကို မမြသွေး လက်ထိုးစမ်းလိုက်တဲ့အခါ မာကျောပြီး တောင်နေတဲ့ ပူစီရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို စမ်းမိ လိုက်လို့ အရမ်း သဘောကျသွားသည် ။ လီးမတောင်တော့တဲ့ လင်ကြီးနဲ့ တခြားစီဘဲလေ ။ ဦးတောကြီးနဲ့ လိုးဖို့ ကြံရင် လပျော့ကြီးကို ကွင်းတိုက်ပေးရ ကုန်းစုတ်ရနဲ့ အားမရဘူး မဟုတ်လား ။ ပူစီက ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည် ။ တဲပြူတင်းက ဝင်လာတဲ့ လရောင်နဲ့ မဲပြောင်တုတ်ထွားရှည်လျားတဲ့ ပူစီရဲ့ လီးကြီးကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ မြင် လိုက်ရတဲ့ မမြသွေးလည်း ဖျတ်ကနဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည် ။ “ အမ..စုတ်ပေးဗျာ….” မမြသွေးလည်း လပျော့ကြီးတောင် စုတ်စုတ်ပေးနေရတာ ဆိုတော့ ပူစီရဲ့ အောင်မြင်လှတဲ့ လီးထွားထွားကြီး ကို မဆိုင်းမတွဘဲ ငုံ့ကာ ငုံစုတ်ပေးလေသည် ။ ပြွတ်ပွက် ပြွတ်ပွက် အသံတွေ ထွက်အောင်ကို အားရပါးရ စုတ်ပေးနေသည် ။ မမြသွေးရဲ့ အစုတ်ကို ခံနေရင်း ပူစီသည် နားလည်းစွင့် မျက်လုံးကလည်း တဲပြူတင်းကို ကြည့်နေသည် ။ ခိုးစားတာ ဆိုတော့ လူမိမှာ ကြောက်သည်လေ ။ တချက်တချက် လီးထိပ် ဒစ်လုံးကြီးကို မမြသွေးရဲ့ လျာက လှိမ့်ပွတ်သွားတာကြောင့် ပူစီ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ တုန်အောင် ကောင်းသွားရ သည် ။

မမြသွေး ပါးစပ် ထဲကို ထိုးထိုးညှောင့်လိုက်မိသည် ။ အတော်ကြာအောင် စုတ်ပေးပြီးတဲ့နောက် မမြသွေးသည် ဂွေးစိနှစ်လုံးကိုလည်း လျာနဲ့ ယက်ပေးပြန်သည် ။ ပြီးမှ “ ကဲ လိုးမယ်ဟာ.မညှာနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ ဆောင့်..ငါ တအား ယားနေတယ်” လို့ ပြောလိုက်သည်။ ပူစီလည်း လိုလားနေတဲ့ မမြသွေးကို အပီ လိုးပြီ ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ မမြသွေးရဲ့ ညည်းသံတွေ ညအမှောင်ထဲ ထန်းရည်တဲ အတွင်းပိုင်းကနေ ထွက်နေသည်။ မမြသွေးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကိုင်ဆွဲညှစ်ထားရင်း ဒလကြမ်း ဆောင့်ထည့်သည် ။ “ကောင်းတယ် .လိုးလိုး.ပူစီ..ဆောင့်ဆောင့်တအား..တအားလို့ မမြသွေး ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ပြောနေရင်း ဖင်ကြီးတွေကို ဝေ့ကာဝေ့ကာ နဲ့ လှည့်ပေးနေသည် ။ ပူစီက မမြသွေး စိတ်ကြိုက် အပီအပြင် ဆောင့်ပေးသည် ။ လီးကလည်းကြီး အားကလည်းသန်နဲ့မို့ မမြသွေး တအား ကြိုက်သည် ။ ဒါကြောင့်လည်း ပူစီ့ကို တခါလိုးဖူးသွားပြီးနောက် စွဲသွားရပြီး ထပ်ပေးမိတာပါ ။ “ ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ် လိုး လိုး….” အသားကုန်ကြုံးလိုးပစ်လိုက်တာ မမြသွေးလည်း ပြီး သူလည်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားရသည် ။ “ အီး..တအားကောင်းတာဘဲ ပူစီရယ်.” မမြသွေးလည်း သူ့အိမ်ပြန် ပူစီလည်း ရွာသူကြီး ဦးဘိုကြီး အိမ်ကို ခပ်သုတ်သုတ် သွားလိုက်သည် ။ “ ဟာ..ပူစီ.မင်း မလာတော့ဘူး မှတ်လို့….အာလူးကိုတောင် ခေါ်တော့မလို့” “ ဟီး နဲနဲ နောက်ကျသွားတယ်..သူကြီး” ဦးဘိုကြီးက ခြောက်တောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး တချောင်း ထုတ်ပေးသည် ။ “ ဟိတ်ကောင်လေး..မင်း မနက်ကျ ဒီလက်နှိပ်မီးကို ငါ့အိမ်ကို ပြန်လာပို့ဖို့ မမေ့နဲ့နော်..မပျောက်စေနဲ့” “ စိတ်ချပါ သူကြီး. ဦးလူထုန် “ ပူစီ….ငါ့လှံပါ လိုရမယ်ရ ယူသွားအုံး” ဦးဘိုကြီးက လှံတချောင်းကိုပါ လှမ်းပေးနေလို့ ပူစီ ယူလိုက်ရသည် ။ ရီရီထုန်တို့ အိမ်ဖက်ကို သူ သွားပြီ ။ စိတ်တွေက လှုပ်ရှားနေသည် ။ ရီရီထုန်နဲ့ ဘာပြောကြမလဲ ။ အင်း…ကြည် ဖြူရင်တော့ ဖက်နမ်းပစ်မည် လို့ စဉ်းစားနေသည် ။ ခွေးတကောင်က စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်လိုက်လို့ ပူစီ ပါးစပ်က ရှူးလို့ အော်ရင်း လှံနဲ့ ရမ်းလိုက်သည် ။မပြီးသေးတဲ့ စည်းရိုး ပြင်နေတဲ့နေရာကနေ ပူစီ ခြံထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ ခြံနဲ့အိမ်ကြီးသည် မဲမှောင် တိတ်ဆိတ်နေသည်။ နွားတင်းကုတ်ဘေးကနေ ဖြတ်ပြီး စပါးကျီကြီးဆီကို လျှောက် သွားတဲ့အချိန် အိမ်ကြီးဖက်က လျှောက်လာတဲ့ ရီရီထုန်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ရီရီထုန် အနားကို ရောက်လာတော့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ရီရီထုန်က ဆတ်ကနဲ မော့ပြီး ကြည့်သည် ။ “ လာ…ရီရီ…” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး စပါးကျီကြီးရဲ့ အနောက်ထဲကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။ “ ပူစီ….ဘာ…ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ နင်ဘဲ ငါနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောချင်လို့ဆို…ဒါကြောင့် လူမမြင်နိုင်တဲ့ ဟောဒီချောင် ထဲကို ခေါ်လာတာလေ “ အေး..အငယ်မက ငါတို့ စကားပြောကြရင် ဝင်ဝင်ရှုပ်တယ် ..ဒါ..ဒါကြောင့်..ငါ..ငါ” “ အေးပါ..ငါသ်ပါတယ်..ငါ လဲလေ..ငါကလဲ” “ ဘာလဲဟယ်…ပြောလေ” “ ငါကလည်း နင့်ကို ခုလို တွေ့ချင်နေတာ သိလား” “ ဘာလို့ တွေ့ချင်တာလဲ” “ နင်က သိပ်လှတာဘဲဟာ…ငါ အဲဒါ ပြောချင်လို့.” “ အာ..ငါ မလှပါဘူး..အပိုတွေ မြှောက်မနေနဲ့..ပူစီ “ နင် တကယ်လှတာ အင်း..ငါ နင့်ကို ချစ်တယ်ဟာ..အရမ်းဘဲ” “ အို…ပူစီ” ပူစီက ရုတ်တရက် ဆွဲဖက်လိုက်လို့ ရီရီထုန်သည် ပူစီ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်သွားရ သည် ။

ယောကျ်ား တစ်ယောက် နဲ့ အခုလို ရင်ချင်းအပ် အနေအထားမျိုး ရီရီထုန် တခါမှ မကြုံဘူးသေး ။ ရီရီထုန်ရဲ့ ရင်မို့မို့တင်းတင်းတွေက ပူစီ ရဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့ တသားထဲကျအောင် ကပ်သွားသည်။ နင် ငါ့ကို ပြန်ချစ်ပါဟာ..ရီရီ.နော်နော်.” ပူစီက ရီရီထုန်ရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ နမ်းရှံု့ရင်း တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောသည် ။ ရီရီထုန်လည်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလွန်းလို့ တုန်နေသည် ။ ပူစီရဲ့ လက်တွေက ရီရီထုန့် ခါးလေးကနေ ဆွဲဖက်ထားတာ ရီရီထုန် ရုန်းထွက် ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် မရဘူး ။ “ လွှတ်ပါ ပူစီရယ်…နင်က တအား ကြမ်းတာဘဲ…” “ မလွှတ်ဘူး…လွှတ်စေချင်ရင် ချစ်တယ်လို့ ပြန်ဖြေ” “ ငါ..ငါ..မသိဘူးကြောက်တယ်.ငါကြောက်တယ်.” ပူစီက ရီရီထုန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုတ်လိုက်သည် ။ ပူစီသည် နိုင်ငံခြား ဗီဒီယိုတွေ ကြည့်ပြီး ယောကျ်ားက မိန်းမကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုတ်တဲ့အခန်းတွေကို အားကျပြီး အဲလိုမျိုး စမ်းချင်နေတာ ကြာပြီ ။အခု အခါအခွင့် သင့်တုံး စမ်းလုပ်ကြည့်လိုက်တာ ။ ရီရီထုန်လည်း သူ့အထိအတွေ့တွေမှာ သာယာနေတာကို ပူစီ တွေ့ရလို့ စိတ်အားတွေ တက်လာပြီး လက်တွေကလည်း ရီရီထုန့် တင်ပါးအိအိတွေကို ကိုင်လိုက်သည် ။ ရီရီထုန်လည်း ပူစီ့ကို တဖက်သပ် သဘောကျ ကြိုက်နေတဲ့သူ ဆိုတော့ ပူစီရဲ့ အတွေ့အထိတွေ ခေါ်ဆောင်ရာကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ပါသွားမိ ရပြီ ။ “ ငါ့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လား..” “ နင်ကလဲဟာ..နင့်ကို အခုလို ညဖက်ကြီး လူကွယ်ရာမှာ ချိန်းကထဲက နင် သဘောပေါက်လိုက်ဖို့ ကောင်းတယ် ပူစီရယ်” “ ဒါဆို နင် ငါ့ကို ပြန်ချစ်တယ်ပေါ့..ဟုတ်လား…” ရီရီထုန်က ခေါင်းလေး ဆတ်ပြသည် ။ “ ဟာဝမ်းသာလိုက်တာ ရီရီရယ်” ပူစီက ရီရီထုန်ကို နမ်းပြန်သည် ။ လက်တွေကလည်း တင်ပါးအိအိတွေကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်တွယ်သည် ။ ရီရီထုန့် ရင်သားတင်းတင်းတွေနဲ့ ရင်ချင်းအပ်ထားရတာကြောင့်လည်း ပူစီ့စိတ်တွေ တအားကို ထကြွနေပြီး ပေါင်ကြား က ငပဲတန်က မြူးထလာသည် ။ မာတောင်လာ သည် ။

စပါးကျီ အနောက်ဖက် စပယ်ရုံကြီး အကွယ်က ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်ကြပြီး ရီရီထုန်နဲ့ ပူစီသည် ကာမ စိတ်တွေ ဖုံးလွှမ်းနေကြပြီမို့ ရှေ့ကို တခုပြီးတခု တိုးလို့ တိုးလို့ တက်နေကြပြီ ။ ပူစီသည် မိန်းမ အတွေ့ အကြုံ ရှိနေတဲ့ကောင်မို့ ရီရီထုန်ကို စိတ်မကြွကြွအောင် ဆွပေးနေပြီ ။ သူ့ရဲ့ အနှူးအနှပ်တွေကြောင့် ရီရီထုန်သည် ထမိန်တွေ ကွက်စိုသွားရအောင်ဘဲ အင်္ဂါစပ်ထဲက ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေ တအား စိမ့်ထွက်နေသည် ။ ပူစီ့လက်တွေက ရီရီထုန့် ထမိန်ထဲ ရောက်နေပြီး အမွှေးလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ကိုင်စမ်းနေသည် ။ အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေတာကို စမ်းမိလို့ ရီရီထုန် စိတ်တွေ ထနေပြီ ဆိုတာကို ပူစီ သိလိုက်သည် ။ “ ပူစီရယ်….တော်….တော်တော့ဟာ…..ငါ..ငါတို့ တအား လွန်မိနေပြီ ထင်တယ်” ပူစီက သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချပြီး မာတောင်နေတဲ့ လိင်တန်ပူနွေးနွေးကြီးကို ရီရီထုန့်လက်ထဲကို အတင်း ဆွဲထည့်ပေးတော့ ရီရီထုန်လည်း ကြေက်လန့်တကြား အသိဝင်လာပြီး ပူစီ့ရင်ခွင်ထဲက အတင်း ရုန်းထွက်လိုက်သည် ။ ဒါပေမယ့် ပူစီရဲ့ သန်မာတဲ့ လက်တွေက ရီရီထုန့်ကို သူ့အနားက ထွက်သွားခွင့် မပြုဘူး ။ သူ အတင်း ကိုင် ခိုင်းတာနဲ့သူ့လိင်တန်ကြီးကို ကိုင်ရပြန်ပြီး သူပွတ်ခိုင်းသလို ရှေ့နဲ့နောက် ပွတ်တိုက်ပေးရသည် ။ သူကလည်း ရီရီထုန့် အင်္ဂါစပ်ကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ နင် ငါ့ကို ချစ်တယ် မဟုတ်လားဟင် …ရီရီ. ရီရီထုန်လည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း ချစ်တယ် ပူစီလို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ပူစီက ရီရီထုန့်ကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်သည် ။ “ အို့..အမေ့…ပူစီ…ဘယ်လိုဖြစ်” ပူစီရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ရီရီထုန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုတ်လိုက်လို့ ရီရီထုန် ဆက်မပြောနိုင်တော့ ။ ပူစီ့လက်တွေက ရီရီထုန့် အဝတ်တွေကို လှန်တာလှန် ချွတ်တာချွတ်နေရင်း ဆူတင်းမို့မောက်တဲ့ ရင်စိုင်တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည် ။ ပူစီ့ခါးမှာ ပုဆိုး မရှိတော့ဘူး ။ မာကျောရှည်လျားတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးက ရီရီထုန့် ဘိုက်သားချပ်ချပ်လေးကို လာထိကပ်နေသည် ။ ပူနွေးနွေး လိင်ချောင်းရဲ့ အထိအတွေ့က ရီရီထုန့်ကို ခြောက်ခြားစေသည် ။ ယောကျ်ားနဲ့ တခါမှ မကြုံဖူးသေးတဲ့ အပျိုစစ်စစ်လေးမို့ သည်လို လိင်တန်ကြီးနဲ့ ထိတွေ့နေရတာနဲ့တင် ပေါင် ကြားက ရွှေကြုတ်က တဖျန်းဖျန်းနဲ့ အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေရပြီလေ ။ ပူစီက မြုပ်နေဆဲ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့ပေးသည် ။ တင်းမာနေကြတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ခေါင်းထောင်ထလာကြသည် ။

ပူစီ့ နှုတ်ခမ်း တွေ က နို့သီးလေးတွေကို ညှပ်ဆွဲယူနေသည် ။ ရီရီထုန်သည် အတွေ့အထိတွေကြောင့် တအင်းအင်း ညည်းရင်း ပူစီ့ကို တွန်းပစ်နေတဲ့ လက်တွေက ပူစီ့ကိ ဖက်တွယ်နေကြပြီ ။ ပူစီရဲ့ လက်တဖက်က ရီရီထုန်ရဲ့ ရွှေကြုတ်ကို အပီအပြင် ပွတ်နေသည် ။ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကြောင့် ပူစီ ရဲ့ လက်ညှိုး အထဲကို ထိုးသွင်းလို့ ရသွားသည် ။ ပူစီက လက်ညှိုးကို အသွင်းအထုတ်တွေ လုပ်လိုက် အထဲမှာမွှေနှောက်လိုက်နဲ့ လုပ်သည် ။ “ ပူစီ..ငါ့ကို မနေတတ်အောင် လုပ်နေတာလားဟာ….ဟင်းအင်း…..” ရီရီထုန်လည်း ပူစီရဲ့ ကလိချက်တွေကြောင့် ရွှေကြုတ်ထဲက တအား ယားတက်လာသည် ။ ခံချင်စိတ်တွေ အရမ်း ဖြစ်လာသည် ။ သူတို့အိမ်မှာ ထမင်းချက်ဖို့ လာကူခဲ့တဲ့ မရွှေက ရည်းစားနဲ့ ဖြစ်တာတွေကို ရီရီထုန်ကိုပြောပြခဲ့ဖူးလို့ ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ ကာမစပ်ယှက်တာကို ကြားဖူးခဲ့သည် ။ မရွှေလည်း ဘိုက်ကြီးပြီး သူတို့အိမ်မှာ ဆက်မလုပ်တော့။ အဲဒီအချိန်ထဲက ရီရီထုန်သည် လိုးခြင်းကို စိတ်ဝင်စားနေခဲ့သည် ။ အခုတော့ ပူစီနဲ့ လက်တွေ့ လုပ်ဖြစ်တော့မည်။ ပူစီက သူ့လိင်တန်ချောင်းကို အရင်းက ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရီရီထုန့် ရွှေကြုတ်အကွဲကြောင်း အတိုင်း အပေါ်အောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်တိုက်သည် ။ သည် အချောင်းကြီးသည် ရီရီထုန်ရဲ့ ရသာဖူး စောက်စိလေးကို အတင်းကြီး ပွတ်သွားတာ အကြိမ်ကြိမ် ဆိုတော့ ရီရီထုန်မှာ အိုအို….အို…လို့ အော်ရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပေးပြီး ပူစီ့အလိုးကို ငံ့လင့်စောင့်စားနေရပြီ ။ ပူစီလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့။ ရီရီထုန် တအားထန်နေပြီ ဆိုတာကို သဘောပေါက်သည်။ လိင်တန်ချောင်းကို ရွှေကြုတ်ပေါက်ထဲ တေ့ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။ ရီရီထုန်လည်း အမေ့လို့ အော်ရင်း ပူစီ့ကို တအားဖက်လိုက်သည်။ ရွှေကြုတ်ထဲကို တုတ်ခိုင်ဖြိုးတဲ့ ပူစီရဲ့ လီးငပဲကြီး တစ်လစ်ကြီး ဝင်နေပြီ ။ ပူစီက အသွင်းအထုတ်တွေ ဆက်တိုက် လုပ်ပေးသည် ။ ဒစ်လုံးကြီး ပတ်ကနဲပတ်ကနဲ အသံနဲ့ အထဲကို တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်သည်။ ရီရီထုန်တယောက် လီးဆိုတဲ့ အရသာကို လက်တွေ့ သိနေရပြီ ။ ပူစီကတော့ ဖိဖိသွင်းရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်လိုက် စို့လိုက်နဲ့။ ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ပူစီသည် အတိတ်က ဇာတ်လမ်းတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင် စဉ်းစားနေရာက ဖျတ်ကနဲ သတိဝင်လာသည် ။ ဖုန်းခေါ်တာက မော်မော်လတ်…(  သို့မဟုတ်  ) ကို လတ်        ။

ပြီးပါပြီ       ။