တော်တော်လေးကြမ်းတဲ့ ဆရာရယ်

တော်တော်လေးကြမ်းတဲ့ ဆရာရယ်

ဆရာ ထွန်းစိန် ဆို လျှင် ကလေး က အစ ခွေး အဆုံး သိသည် ဟု ဆိုရ လောက်အောင် ဒီနယ် တစ်ကြော မှာ နာမည်ကြီး လှသည့် အထက်လမ်း ဆရာ တစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ သို့သော် လူတွေ မသိကြသည့် အချက်က ဆရာ ထွန်းစိန် ၏ မိန်းမ ဒေါ်နန်းမြိုင် မှာလဲ အစွမ်းထက် သည့် အောက်လမ်း ဆရာမ တစ်ယောက် ဖြစ်လေ သည် ။ ဒေါ်နန်းမြိုင် က အောက်လမ်း နှင့်တိုက် ထားသည့် လူနာ ကို ဦးထွန်းစိန် က အထက်လမ်း နှင့် ကုကာ လင်မယား နှစ်ယောက် အတိုင် အဖောက် ညီညီ စီးပွားဖြစ် နေကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ နောက် ဦးထွန်းစိန် က မိန်းမ ကိစ္စလဲ ဝါသနာထုံ သည် ။ အထက်လမ်း ဆရာ နာမည်ခံ ထားသူ မို့ စိတ်ထင် တိုင်း လီး မသရမ်း ရဲ ပေမဲ့ လင်မယား နှစ်ယောက် ၏ ပညာစွမ်းကို သုံးကာ ဂွင်လေးတွေ ဖန်လေ့ရှိ သည် ။

ပိုက်ဆံ ပဲ စိတ်ဝင် စားသည့် ဒေါ်နန်းမြိုင်ကလဲ ဦးထွန်းစိန်စိတ်ကျေနပ်ရင်ပြီးရော မသိလိုက်မသိဘာသာ ဝင်ကူညီပေးလေ့ရှိသည်။ ယခုလဲ ဦးထွန်းစိန်၏ အိပ်ခန်းထဲဝယ် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်ဝန်းကျင် သာရှိဦးမည့် အသားအရေကောင်းကောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှလှနှင့် မိန်းမပျိုနှစ်ယောက်ရောက်ရှိနေလေသည်။ ထိုမိန်းမပျိုနှစ်ဦးအနက် တစ်ဦးမှာ နွယ်နီဆိုသူဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ဦးမှာ မူယာဆိုသူဖြစ်လေသည်။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လုံးမှာ ဦးထွန်းစိန် ကိုယ်တိုင်ကုပေးခဲ့သည့် မိသားစုများမှဖြစ်ကြပြီး မိန်းမဆိုလျှင် ပျိုပျိုအိုအို အလွတ်မပေးတတ်သည့် ဦးထွန်းစိန်၏ဆေးစွမ်းကြောင့် ယခုလိုဦးထွန်းစိန်၏အိပ်ခန်းထဲရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးထွန်းစိန်မှာ သူဆေးကုပေးသည့် မိသားစုထဲမှ သဘောကျသည့် မိန်းကလေးတွေ့လျှင် တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းနှင့် ထိုမိန်းကလေးကိုဆေးခတ်လေ့ရှိသည်။ ပညာစွမ်းကထက်လေရာ ဆေးမိထားသူခမျာ ဦးထွန်းစိန်အလိုရှိသည့် အချိန်တိုင်း မလာမနေရလာရလေသည်။ ယခုလဲ နွယ်နီနှင့်မူယာမှာ အသိစိတ်မကပ်ပဲ ဦးထွန်းစိန်ဆေးစွမ်းနှင့်ရောက်လာကြခြင်းဖြစ် သည်   ။

ဦးထွန်းစိန် အသက် နှစ်ဆယ် ဝန်းကျင်ခန့်အလှသွေးကြွယ်နေသည့် နွယ်နီ နှင့်မူယာ ကိုကြည့်ရင်း သမင်ပျိုလေးကိုစားသုံးတော့မည့် ကျားငစဉ်းလဲတစ်ကောင် အပြုံးမျိုးတစ်ချက်ပြုံးကာ အပေါ်အကျီကိုချွတ်လိုက်လေသည်။ ဆေးမိနေသည့် နွယ်နီကပဲ ရှေးဦးစွာ ဦးထွန်းစိန်နား အလိုက်တသိထလာပြီး ဦးထွန်းစိန်၏ပေါင်ကြားခေါင်းဝင်ကာ ဦးထွန်းစိန်၏ခြောက်လက်မနီးနီးရှိသည့် စံချိန်မီလီးကြီးကိုစစုပ်လေသည်။ ဦးထွန်းစိန်မှာ မိန်းမကိစ္စ ဝါသနာထုံသည့်အလျောက် ဆေးကောင်းဝါးကောင်းလဲပေါလေရာ သူ့လီးမှာ မတောင်ပဲတောင် ခြောက်လက်မခန့်ပုံမှန်ရှိလေသည်။ ဒီကြားထဲ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုလိုးလျှင် အနည်းဆုံးနာရီဝက်တစ်နာရီ မနားတမ်း လိုးနိုင်သည့်အစွမ်းလဲရှိလေရာ ဦးထွန်းစိန်လိုးတာ တစ်ခါခံဖူးသည့်မိန်းမတိုင်း နောင်မခံချင်ပဲမနေအောင်ဖြစ်သွားသည်ချည်းသာဖြစ်သည်။ယခုလဲ နွယ်နီမှာ စေခိုင်းစရာမလိုပဲ ဦးထွန်းစိန်လီးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်စုပ်နေလေရာ ဦးထွန်းစိန် နွယ်နီ့ ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲဖိသွင်းထားရင်း အရသာခံနေလေ သည်  ။

မူယာ လဲ ကြာကြာမနေနိုင် ဆေးမိထားသူမို့ ထိုင်ရာကထလာပြီး ဦးထွန်းစိန်၏နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလေသည်။ ဦးထွန်းစိန်လဲ အလိုက်သင့်စုပ်နမ်းရင်း ဟင်းရည်သောက်ပန်းကန်လုံးလောက်ရှိသည့် မူယာ၏ရင်သားထွားထွားတွေကို အကျီပေါ်ကနေဆုပ်နယ်လေသည်။ မကြာခင် နွယ်နီ၏လီးစုပ်အစွမ်းနှင့် ဦးထွန်းစိန်စိတ်တော်တော်ထန်လာလေရာ နွယ်နီကိုရောမူယာကိုပါ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ထဘီတွေကိုခါးပေါ်ထိဆွဲလှန်တင်ကာ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီတက်လိုးလေတော့သည်။ လိုးနေရင်းက အကျီတွေကိုလဲ ဆွဲချွတ်ကာ နို့တွေကိုလဲ ဦးထွန်းစိန်၏လက်ကြမ်းကြီးနှင့် အားရပါးရဆုပ်နယ်လေသည်။ မူယာမှာ မကြာခင်အိမ်ထောင်ပြုတော့မည့်သူဖြစ်ပြီး နွယ်နီမှာ လဲ ရည်းစားနှင့်နေဖူးသူဖြစ်လေရာ နှစ်ဦးလုံးအပျိုစစ်စစ်များမဟုတ်ကြ တော့ပေ။ဒါကြောင့်လဲ ဦးထွန်းစိန်လီးဒဏ်ကိုအတော်လေး ခံနိင်နေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဆေးဝါးကောင်းများမှီဝဲထားသည့် ဦးထွန်းစိန်လီးကြီးမှာ တစ်နာရီလောက်မနားတမ်းလိုးသော်လည်း တစ်ချီမပြီး တောင်မြဲတိုင်းတောင်နေလေသည်။ နွယ်နီ နှင့်မူယာမှာသာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီပြီးနေလေ သည် ။

ဦးထွန်းစိန် အနည်းငယ် မောသွားတော့ နွယ်နီက ဦးထွန်းစိန်လီးပေါ်တက်ဆောင့်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ဆောင့်နေတုန်းမှာ မူယာက ဦးထွန်းစိန်မျက်နှာပေါ်ခွထားလေရာ ဦးထွန်းစိန်က မူယာ၏အဖုတ်ကိုအားပါးတရယက်လေသည်။ နွယ်နီ ဆောင့်နေရင်း တစ်ချီပြီးသွားပြန်တော့ မူယာကနွယ်နီ့အစား ဦးထွန်းစိန်လီးကိုတက်ဆောင့်ပြန်လေသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်လုံးမှာ ဆေးမိထား၍သာ ဦးထွန်းစိန်အလိုကျလုပ်ပေးနေကြခြင်းဖြစ်ပြီး တော်တော်ပင်မောဟိုက်နေကြလေပြီ။

ခဏနေ တော့ ဦးထွန်းစိန်က အဖုတ်ကိုလိုးရတာနဲ့အားမရတော့။ နွယ်နီ နှင့်မူယာကိုဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး စအိုဝကိုဆီစွတ်ကာ ဖင်လိုးပြန်လေသည်။ သုံးနာရီလောက် မနားတမ်းလိုးပြီးသွားတော့မှ ဦးထွန်းစိန်တစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားကာ နွယ်နီ နှင့်မူယာကိုပါးစပ်ဟခိုင်းပြီး သုတ်ရည်တွေကိုတစ်လှည့်စီပန်းထည့်လေသည်။ နွယ်နီ နှင့်မူယာလဲ ဦးထွန်းစိန်၏သုတ်ရည်တွေကို တစ်စက်မကျန်တဂွပ်ဂွပ်မြည်အောင် မျိုချလေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးထွန်းစိန်လဲကျေနပ်သွားကာ အောက်ထပ်မှာနေသည့် သူ၏လက်ရင်းတပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးကိုခေါ်လိုက်လေသည်။ အထာနပ်သည့် မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးလဲ ဆရာသမားလိုးလို့ဝသွားသည့် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို အောက်ထပ်ကသူတို့အိပ်ခန်းထဲခေါ်သွားကာ အားရပါးရတစ်လှည့်စီလိုးကြပြန် သည် ။

နွယ်နီ နှင့် မူယာ မှာ ဆေးရှိန်မပြယ်သေးရာ မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးလိုးသမျှကိုလဲ မညီးမညူ ခံကြလေသည်။ မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးမှာ နဂိုထဲက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းသမားတွေဖြစ်ပြီး ဆရာဖြစ်သူဦးထွန်းစိန်ဆီမှလဲ ဆေးကောင်းဝါးကောင်းများရထားလေရာ ဘီလူးသရဲစီးသလို လိုးကြလေသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ခမျာ ယောက်ျားသုံးယောက်၏လိုးခြင်းကိုခံရပြီး မျော့ကုန်လေသည်။

မနက်အရုဏ်တက်ချိန်လောက်မှ မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးလဲ လိုးလို့ဝသွားပြီး မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပေးကာ လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ဦးထွန်းစိန်၏ပညာစွမ်းကြောင့် နွယ်နီ နှင့်မူယာမှာ ခိုင်းစေစရာမလိုပဲ ထိန်းချုပ်ခံထားရသည့် စက်ရုပ်တွေပမာ အိမ်သို့တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်သွားကြလေတော့သည်။ဦးထွန်းစိန်မှာ ယခုလို သူလိုးလို့ဝသွားသည့်မိန်းကလေးတွေကို တပည့်ရင်းများဖြစ်သည့် မြင့်ကျော်နှင့်ထွန်းစိန်ကို ချကျွေးနေကြဖြစ်သည်။ ဒေါ်နန်းမြိုင်ကတော့ ဦးထွန်းစိန်နှင့်အတူမအိပ်တာ နှစ်နှင့်ချီကြာနေပြီဖြစ်ပြီး ဦးထွန်းစိန်အိပ်ခန်းနှင့် ဘေးချင်းကပ်အိပ်ခန်းမှာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာနေလေ့ရှိ သည်          …  …    ။

ပြီးပါပြီ            ။