အားကုန်သာ စိတ်ကြိုက်ချစ်လိုက်ပါတော့ ခံနိုင်ပါတယ်ဦးရယ်

အားကုန်သာ စိတ်ကြိုက်ချစ်လိုက်ပါတော့ ခံနိုင်ပါတယ်ဦးရယ်

အသက် ( ၁၈ ) နှစ် အရွယ် ချောမော လှပ ၊ တောင့်တင်း ဖြူဝင်း သော မိန်းကလေး တစ်ယောက် ဗင်ကား အဖြူ လေး၏ ကား တံခါးကို ဆွဲဖွင့် ၍ ကူရှင် ပေါ် တင်ပါးလွဲ ထိုင်ချ လိုက်ပြီးခြေထောက် လေးနှစ်ချောင်း ကို ဆွဲ၍ တင်လိုက် သည် ။ ပေါင်လည် လောက် နီးနီးသို့ပင် တိုကပ် နေသော စကပ် တိုလေး အနားက ဝဲခနဲ လန်တက် သွားသည် ။ ကောင်မလေး အတော် လှလာ တာ ပဲ။ ဒရိုင်ဘာခုံတွင် ထိုင်နေသော ကိုကျော်စိန်က နွယ်နီလှိုင် ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ သူမကားတံခါးကို ဂြိုင်းခနဲ ဆွဲပိတ်လိုက် တော့မှ ကိုကျော်စိန်၏ အကြည့် က သူမထံမှလွှဲ ၍ရှေ့တူရူသို့ လှည့် လိုက် သည် ။“ မောင်း တော့..” “ဦးလေးဘယ်ကိုဝင်ဦးမလဲ.နွယ်နီ” “အင်း..မရှိတော့ပါဘူး..အိမ်ကိုပဲပြန်တာပေါ့” နွယ်နီလွိုင်စဉ်းစဉ်းစားစားနှင့် တွေးတွေးဆဆလေးပြောသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပင်ကိုကျော်စိန်ရှိရာဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြန်သည်။ “အော်.မေ့လို့.ဟို.ဒယ်ဒီမှာခဲ့ တဲ့ကိစ္စလုပ်ရဦးမယ်.ဦးလေး.၊ပန်းရံသမားတွေ ဆင်းခိုင်းဖို့လေ ” “အင်း… ခုပဲအဲဒီဖက်ကိုတစ်ခါတည်းလှည့်ဝင်လိုက်မယ် အစ်ကို ကြီးက ဒီတစ်ခေါက်ကြာမယ်နဲ့တူတယ်..” “ဟုတ်တယ်.ဦးလေး.ဒက်ဒီနဲ့မာမီက မာမီ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မန္တလေးကပြန်မှာဆို တော့ တစ်လနီးပါးလောက် ကြာလိမ့်မယ်နဲ့ တူ တယ် ”

“ နွယ်နီ့ အန်တီလေးက အိမ်မှာလာနေပေးမှာပေါ့..” “ဟုတ်တယ် ဦးလေး သူလာပြီး မနေလဲ နွယ်နီ့သူငယ်ချင်းတွေရှိတယ် အိမ်မှာ ခေါ်ထားလိုက်ရုံပဲ အန်တီလေးက ဒက်ဒီ့ညီမဆိုပေမယ့် ဖအေတူမအေကွဲညီမလေ… ဆိုးလို့ အိမ်က ပစ်ထားတာ ပြန်ခေါ်တာ တောင် တစ်နှစ်မပြည့်သေးဘူး.. အရင်တစ်ခေါက် အစ်ကိုကြီးတို့သွားတုန်း မာလာခိုင်ဒီမှာလာနေတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ.. ဒီမှာကတော့ ခဏပဲလာနေတာလေ… ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့အိမ်လဲဖြစ် နွယ်နီကလဲ ရှိတော့သူငြိမ်နေတာပေါ့…” “ဒါပေမယ့် အန်တီလေး က နွယ်နီ့အပေါ်တော့ ကောင်းပါတယ် အရင်တစ်ခါကလို ညနေကျရင် မာလာခိုင်ကို ဦးလေး သွားခေါ်ပေးရဦးမလား …  ”

“ အန်တီ လေး က ဖုန်းဆက်ထားတယ်… ညနေကျရင် သူ့ဖာသာပဲ လာခဲ့မယ်တဲ့… ဦးလေးသွားခေါ်ဖို့ မလိုတော့ဘူး..” “အင်းအင်း” ကိုကျော်စိန်နှင့်နွယ်နီလွိုင်တို့နှစ်ယောက်သား စကားစပြတ်သွားကြသည်။ စကားပြောရင်း မာလာခိုင်၏ အကြောင်းပါလာတော့ ကို ကျော်စိန်တစ်ယောက် ရင်ထဲနွေးသွားမိသည်။ အသက်(၃၀)လောက်ပင်ရှိသေးသော မာလာခိုင်၏အလှက အသက်(၄၀)ကျော် လူပျိုကြီး ကိုကျော်စိန်၏ရင်ကို စွဲငြိစေခဲ့တာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မာလာခိုင်က သူ့အလုပ်ရှင်အစ်ကိုကြီးဦးထွန်း ခိုင်၏ ညီမဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး မာလာခိုင်ကခေသူမဟုတ် ဒီအသက်အရွယ်နှင့် ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ မာလာခိုင်၏ ပထမ ယောက်ျားက သူမတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြီး ဒုတိယယောက်ျားက ထိုဒရိုင်ဘာ၏ ညီအရင်းဖြစ်လေသည်။ ဒါ တွေကြောင့်လည်း သူမကို မိသားစုတစ်ခုလုံးက ဖယ်ကျင်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုအကြောင်းများကြောင့် မာလာခိုင်အား ကို ကျော်စိန် လကျရှောငျခဲ့ခွငျး ဖြစ်သည်။ နို့မို့ဆိုရင်တော့ ကျော်စိန်ဆိုတာကလည်း ခေသူမှ မဟုတ် တာ ။

လူပျို ကြီးတွေ လူပျိုကြီး ဖြစ်ရခြင်းအကြောင်းက နှစ်ရပ်ရှိသည်။ နုံလွန်းလျင်လည်း လူပျိုကြီး ဖြစ်တတ် သည်။ လည်လွန်းလျင် လည်း လူပျိုကြီဖြစ်တတ်သည်။ကိုကျော်စိန်က ဒုတိယအမျိုးအစားထဲက လည်လွန်း၍ လူပျိုကြီးဖြစ်ရသူတစ်ယောက်ပင်။ မောင်း လာသော ကားလေး လမ်းမကြီးပေါ်တွင် တရိပ်ရိပ်ပြေးလွားမောင်းနှင်၍ လာရင်း တစ်နေရာအရောက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီး တစ်လုံး၏ ရှေ့တှငျ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ပြီး ကားဟွန်းသံ နှစ်ခါလောက်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးဆီမှ လူတစ်ယောက် သူတို့ကားလေးရှိရာသို့ ဦးတည်၍ပြေးထွက်လာသည်။ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံး ကတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြင့် အသက်၃၀ကျော်လောက်ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရသည့် ထိုသူက သူတို့၏ရပ်ထားသော ကာလေးဘေးသို့ အ ရောက်ရပ်လိုက်သည်။ကားတံခါး မှန်အား ကိုကျော်စိန်က ချလိုက်သည်။ ထိုနည်းတူ နွယ်နီလွိုင်ကလည်း သူမဖက်ရှိကားတံခါးမှန် ကို ချလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ပီကေဗူး အခွံလေးကို အပြင်သို့ လွင့်ပစ်လိုက်သည်။

“ကိုခင်အေး.. ခင်ဗျားတို့ အလုပ် လာဆင်းလို့ရပြီ. ပစ္စည်းတွေ အစုံရောက်နေပြီ ၊ ဘိလပ်မြေကမနက်ရောက်မယ်၊ အစ်ကိုကြီးက ကားဂိုဒေါင်ကို တစ်လအတွင်း အပြီးလုပ်ပေးဖို့ မှာသွားတယ်… ဒီမှာကလည်း အလုပ်ကမပြတ်သေးဘူး.. အစ်ကိုကြီးကတော့ မနက်ဖြန် စပြီးလုပ်ဖို့ မှာသွားတာပဲ.. ဘယ့်နှယ့်လဲ ဆင်းနိုင်ပါ့မလား” “မနက်ဖြန်တော့ ဆင်းနိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူးနဲ့တူတယ်” “မဖြစ်ဘူး အစ်ကိုကြီးက ခင်ဗျားတို့ မလုပ်နိုင်ရင် တခြားလူကို ခေါ်ခိုင်းဖို့ မှာထားတယ်..” “ထြီ ..” တိုးလည်း မတိုး ကျယ်လည်းမ ကျယ်၊ သာမနျမှသြော အသံဖြင့် နွယ်နီ တံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်သည်။ ပြီးသူမစိတ်ထဲမှလည်း ဟင်းသူကများ ဟူသော အတွေးဖြင့် မျက်နှာလေး မာတင်းခက်ထန်သွားရသည်။ “ ကောင်းပြီ လေ  မနက်ဖြန်တော့ မလုပ်နဲ့သန်ဘက်ခါလာ ပြီး ဆင်းပေးပါ့မယ်…” “လာဖြစ်အောင်တော့ လာခဲ့ ကိုခင်အေး ကဲ..ဒါဆို ကျုပ်တို့လဲ သွားမယ်” “အင်း..” စကားလည်းဆုံးရော မောင်းထွက်သွားသည့် ကားလေးကို ကြည့်ရင်း ပန်းရံဆရာ ကိုခင်အေးပြုံး လိုက်မိသည်။ ကားပေါ်မှကောင်မလေး အတော်လှ၍ သူစကားပြောရင်းငေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါကို ကောင်မလေးက မတူမတန် သလိုပုံနဲ့ ထွီခနဲ တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီလိုပါပဲ ဒါမျိုးလေးတွေက ဟင်းမတွေ့သေးလို့ပါ၊ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ပြီ ဆိုတော့ ဒီကဖြင့်ဘာမှ မဖြစ်သေး၊ သူတို့က တဖျန်းဖျန်း ပြီးနေတတ်တာလေးတွေဟုတွေးရင်း ခင်အေးသည် ရပ်နေရာမှ လှည့်ထွက်ခဲ့လေတော့ သည် ။

မနကျ မိုးလငျး သညျ နှင့ျ ကိုကြောျစိနျက ရောကျနှင့ျနပွေီးနှယျနီနှင့ျ မာလာခိုငျတို့တူဝရီးကိုဈေးသို့ပို့ပေးရသညျ။ ဈေးတှငျ စား သောကျဝယျခွမျးပွီး ဒုတိယနှဈကြောငျးသူ နှယျနီအား ကြူရှငျသို့ ဝငျပို့ခဲ့ပွီး မာလာခိုငျကိုအိမျသို့ပွနျပို့ပေးရသညျ။ ကားပြေါမှ နှယြ နီဆငြးသှားသညနြှငြ့ မာလာခိုငတြဈယောကြ ရှေ့ခနြးသို့ ပှောငြး၍ ထိုငသြညြ။ မှေးကွိုငျသော ရနံ့လေးမြားက ကိုကြောျစိနျအား တိုကျရိုကျထိတှေ့လာသညျ။ မာလာခိုငျ၏တောင့ျတငျးတုတျခိုငျသော ပေါငျတနျကွီးမြားက လုံးတဈနပွေီး၊ အကွငျီထဲမှ တိုးထှကြ တော့မယောငနြို့အုံကှီးမွားက ကိုကြွောစိနြ၏မကစြွိရှေ့ဝယြ အလှပှနသလေိုဖှဈနသညြေ။ စကားမရှိစကားရှာ၍ပွောရငျး တဈ ခကြျတဈခကြျ စိုကျစိုကျကွည့ျလိုကျသော မာလာခိုငျ၏ မကြျလုံးရှဲကွီးမြားက ကိုကြောျစိနျတဈယောကျ ဘရိတျကို နငျးလိုကျမိသညျ အထိ စိတျတှေ ဂယောကျဂယကျဖွဈစသေညျ။

ကိုကျော်စိန် သက်ပြင်း တွေ အခါခါ ချရင်း ကား ကိုသာ ဂရုစိုက်၍ မောင်းနှင်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်အရောက် ကားကို ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တော့ ပန်းရံများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားဝင်လာတာ မြင်ရသည်နှင့် ခင်အေးက ပေါ်တီကို အောက် သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထလာသည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် မာလာခိုင်က ဈေးခြင်းတောင်း ဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်သော့ကို ဖွင့် ဝင်သွားသည်။ ကားဘေးတွင် ရပ်နေသော ခင်အေး၏ မျက်လုံးများက မာလာခိုင်၏ နောက်သို့ ပါ၍သွားသည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်း လာသော ကိုကျော်စိန်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ပေ။ ကိုကျော်စိန်၏ စိတ်ထဲ ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်၍ သွားရသည်။ ကိုကျော်စိန်ဒီနေ့ ကျနော် တို့ စဆင်းမယ် အင်းမြင်ကွင်းမှ မာလာခိုင် ပျောက်ကွယ်သွားမှ ခင်အေးက ကိုကျော်စိန်ဖက်ကို လှည့်၍ ပြောသည်။

ကိုကြောျစိနျ က စိတျမပါသလိုအငျးလိုကျရငျး ခပျလှမျးလှမျးတှငျထိုငျနသေော ပနျးရံမြားကိုကွည့ျလိုကျသညျ။ “ဟငျ.မ ငျးနဲ့မှသုံး ယောကျထဲလား..” “ဒီနေ့တော့ ကနြောျနဲ့ ဟိုစှပျကယြျဝတျထားတဲ့ ကောငျလေး နှဈယောကျထဲ ဆငျးမှာ..၊ ရှပအြကွငျီ နဲ့ကောငျက ဟိုဖကျဆိုကျထဲ လှတျလိုကျရမှာ..၊ သုံးလေးရကျလောကျ နမှေ ဒီမှာ အကုနျလာဆငျးမယျ..၊ ကနြော့ျလူအားကတော့ ခငျဗြားသိတဲ့ အတိုငျးပဲ” “အေးလေ. ဒီနေ့စဆငျးရငျ ပွီးတာပဲ ဘယျလိုလုပျမယျဆိုတာ အဈကိုကွီးက မငျးကို ပွောထားပွီးပွီမဟုတျလား…” ” ပွောထားပွီးပါ ပွီ” “ကဲ.ဒါဆိုလဲစလုပျတော့…” စကားစကိုဖွတျ၍ ကိုကြောျစိနျ တိုကျထဲ ဝငျလာခဲ့ပွီး ဧည့ျခနျးထဲမှာထိုငျ၍ ဂြာနယျ တဈစောငျကိုယူကာ ဖတျနသေညျ။ ကိုကြောျစိနျ၏ စိတျက ဂြာနယျထဲသို့ ရောကျ၍ မသှား ၊ မာလာခိုငျ ထံသို့သာရောကျနသေညျ။

ဂျာနယ် ကို ကြာကြာမဖတ်နိုင်။မာလာခိုင်ကိုတွေ့မြင်ချင်စိတ်က ပြင်းပြလာ၍သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို လေးပင်စွာ ချ၍ ကိုကျော်စိန် ထရပ်လိုက်သည်။ “အိုး.ကိုကျော်စိန်ကြီးကလဲ အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့၊ ဒီမှာ အဝတ်လဲနေတာ..” ထမီကို ရင်လျားရန် လက်နှင့် စု ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သော မာလာခိုင်၏ ဖွေးဖွေးနုနု နို့အုံနှစ်လုံးကနို့သီးထိပ်လေးမှ လွဲ၍ အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မာလာခိုင်က အဝတ်လဲတာ အိပ်ခန်းထဲတွင် မဟုတ်ပဲမီးဖိုထဲတွင် ဖြစ်နေသည်ကို ကိုကျော်စိန် မစဉ်းစားတတ်။ လက်တစ်ကမ်း အကွာတွင် မြင် တွေ့နေရသောမာလာခိုင်၏ ရင်သားအိအိများ အလှတွင်သာ စွဲငြိနေသည်။ ဗြုံးခနဲ ကိုကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အံအားသင့်သွား လို့လား မပြောတတ်။ထမီ ကို ခုချိန်ထိ ရင်လျားမဝတ်သေး။ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်၍ ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ မာလာခိုင်က မျက်လွာချကာ ထမီကို ဝတ်ရန် ဖြန့်လိုက်သည်။ အောကျဖကျကိုလြှောကသြှားသော ထမီ အပေါ်နားစက နို့နှစ်လုံးလှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွား သည်။ “အို.အာ့.မလုပ်နဲ့.မလုပ်နဲ့အား.ကို.ကိုကျော်စိန်ကြီးနော် အိုအို မလုပ်နဲ့နော်မလုပ်နဲ့လို့..” အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိ သည်ဟူသော အသိနှင့် မာလာခိုင်၏ အကျင့်စရိုက်ကို သိထားသောကိုကျော်စိန်က မာလာခိုင်၏ ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်အားယူ ဆွဲပွေ့ရင်း နို့တစ်ဖက်ကိုငုံံ့၍ စုပ်လိုက်သည်။ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားသော မာလာခိုင်က အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်နွုတ်မှ တားနေသော်လည်း ကိုကျော်စိန်က အရေးမစိုက်တော့ပါ။

မာလာခိုင် က လည်း အသည်းအသန်ရုန်းကန်ခြင်း မပြု။ ကျန်နို့တစ်ဖက်အား ကိုကျော်စိန်ကလက်ဖြင့်ညှစ်၍နယ်သည်။တင်းနေ သော နို့အုံလုံးလုံးကြီးတွေက ကိုင်ရတာ အရသာတွေ့လှသည်။ ထမီစကိုကိုင်ထားသော သူမလက်နှစ်ဖက်က တဖြည်းဖြည်း အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းလာသည်။ “အိုရှင်တော်.တော်ပါတော့.တော်ပြီ ကျမကို လွတ်ပါတော့..ရှင်” မျက်နှာလေး မော့ရင် ပြောနေ သော မာလာခိုင်၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးယောင်သမ်းရင်း နီမြန်းနေသည်ကိုတော့ ကိုကျော်စိန်မမြင်။ နို့ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး စို့ နေသည်။ တစ်လုံးပြီးတော့နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍ စို့ပြန်သည်။ “အို..မလုပ်နဲ့..တော်ပါတော့ဆို.ဟင့်ကျွတ်.အအား.” မတ်တတ်ရပ်နေသော မာလာခိုင်၏ ဒူးဆစ်လေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ညွတ်၍ကျချင်လာသည်။လူပျိုကြီး သာ ပြောရတယ်၊ နို့စို့တာက ပညာသားပါလှသည်။ နို့သီးကိုတအားငုံစုပ်ရင်း လြှာထိပျနှငျ့ များ ကော်ကော်ထိုးလိုက်တာ မာလာခိုင် ရင်ခေါင်းထဲအထိ ကြပ်ကြပ်သွားရသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားသော မာလာခိုင်၏ လက်ထဲမှ ထမီစက လွတ်ကျချင် လာသည်။ တဖွေးဖွေးလြှောကသြှားသော ထမီစကြောင့် လစ်ဟာသွားသော သူမ၏ ကျောပြင် ပြည့်ပြည့်လေးကို ခါးတွင်ဖက်ထား သည့် ကိုကျော်စိန်၏ လက်များက ရွေ့လျား လြှောတိုကျ၍ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ သူမ၏ နောက်ကျော သို့ရောက်လာပြီး ကားစွင့်မို့မောက်နေသော တင်ပါးကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်သည်။

နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်ကာ အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်နေကြသည်။ ပြွှတျခနဲ မြည်သံနှင့် အတူ ကိုကျော်စိန်က နို့ကို လွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင်သူ၏ လက်များကိုလည်း မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။ “အ ဟင်း..” ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကို ပြုလျက် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ထမီ စွန်တောင်ဆွဲလျက်သားအိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွား သည်။ သူမ၏ နောက်ကျောမှ လြှောကနြသော ထမီက အိပ်ခန်းထဲသို့ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သွားသော မာလာခိုင်၏ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားသည့် တင်သားအိအိကြီးများကိုအတိုင်းသားနီးပါး လှစ်ဖော်၍ နေသည်။သူမ၏ နောက်ဖက်မှ ကိုကျော်စိန် လိုက်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲ အရောက် မာလာခိုင်က ကုတင်ပေါ်ကအိပ်ယာထက်သို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို ဝုန်းခနဲ ပင် လှဲ၍ အချ အနားသို့ ရောက်လာသော ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ကိုငုံ့၍ဖက်ရင်း ကုတင်စောင်းသို့ ဒူး ထောက်ကာတက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မာလာခိုင်၏ ခါးစောင်းသို့ ဖိထောက်မိလိုက်သော အရာက သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ် လှဟုသိလိုက်ရသော မာလာခိုင်တစ်ယောက် ရင်ထဲတဒိန်းဒိန်း နေအောင်ပင် ခုန်လို့သွားရလေသည်။ ကိုကျော်စိန်က အိပ်ယာထက် တွင် တစောင်းလှဲနေသော မာလာခိုင်ကို ပက်လက်ဆွဲ၍ လှန်လိုက်သည်။

မာလာခိုငျ ဘာစကားမှ မဆိုတော့၊ မကြျလုံးတှကေို စုံမှိတျထားရငျး မကြျလုံ းမြား အပေါျ၌ သူမ၏လကျဖြံတဈဖကျကို ကန့ျလန့ျဖွတျ၍ တငျထားလိုကျသညျ။ တရှူရှူး တရှဲရှဲဖွင့ျ အသကျရှူသံတှေ ပွငျးထနျနသေော ကိုကြောျစိနျက သူမ၏ ပေါငျနှဈ ခြောငျးကို ဆှဲထောငျ၍ ထမီကို ခါးသို့ လှနျတငျလိုကျသညျ။ မာလာခိုငျ၏ ကိုယျပေါျတှငျ ရှိသောတဈထညျတညျးသော ထမီလေးမှာ ခါးနှင့ျ ဝမျးဗိုကျပေါျတှငျ ပုံလကြျသား ။ သူမ၏ တဈကိုယျလုံးမှာဖှေးဖှေးနု၍ တငျးရငျး ဝငျးမှတျနသေညျ။ တငထြားသော လကြ အောကမြှမကလြွုံးကို ခပမြှေးမှေးလေးဖှငြ့ ကာကှညြ့နသော မာလာခိုငစြအိုလေးကိုပငြ တဈခကရြွှုံ့လိုကမြိသညြ။ ကိုကြွော စိနကြ သူမ၏ပေါငနြှဈခွောငြးကို ကိုငြ၍ဒူးထောကလြကြွရှေ့သို့ တိုးလိုကသြညြ။ မာလာခိုငျ ခိုးကွည့ျနသေော မကြျလုံးမြားကို ပွနျ၍မှိတျခလြိုကျသညျ။“ကိုကြောျစိနျ..ကိုကြောျစိ နျ..ဗြို့.ကိုကြောျစိနျ” အိမရြှေ့မှ ခေါျလိုကျသော ခငျအေး၏ အသံ။ နှဈယောကျစလုံး ဆတျခနဲ တုနျသှားကွ သညျ။ “ကိုကြောျစိနျ ကိုကြောျစိနျ..” ခေါျသံက ဧည့ျခနျးထဲသို့ပငျ ရောကျ၍ လာသညျ။ ကိုကြောျစိနျ ကမနျးကတနျး ကုတငျပေါျမှ ဆငျးကာပုဆိုးကို ပွငျဝတျရငျး အိပျခနျးထဲမှ ထှကျလိုကျသညျ။ ထိုအခိုကျ မာလာခိုငျ၏ ထံမှတောကျခေါကျလိုကျသံကိုတော့ ရှေ့သို့ အာရုံရောကျနသေော ကိုကြောျစိနျ မကွားလိုကျရပေ။ ဧည့ျခနျးထဲတှငျ ရပျနသေော ခငျအေးနှင့ျ ကိုကြောျစိနျ မကြျနှာခငြျး ဆိုငျ မိသညျ။

“ဘာ လဲ .  . ကိုခင်အေး ဒီမှာအိမ်သာတက်နေတာ..” “ဟဲ.ဟဲ.” ကိုကျော်စိန်ကိုကြည့်၍ခင်အေးရယ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “ဘိလပ်မြေမ ရောက်သေးဘူး အဲဒါ ပေးပါဦး..” ဟင်ခက်ပြီ။ ဘိလပ်မြေဆိုင်၏ ဖုန်းနံပါတ်အား ကိုကျော်စိန် မသိ၊ နွယ်နီလွိုင်သာ သိသည်။ ဆိုင် သို့ ကားဖြင့်အရောက်သွား၍ ပြောရုံသာ ရှိသည်။ ပုဆိုးထဲမှ လီးကလည်း တောင်နေတာမှ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည်။ ဘိလပ်မြေမ ရောက်၍ ပန်းရံသမားများ ပြန်သွားရတာကို အစ်ကိုကြီး ပြန်လာ၍ သိသွားလျင်ကိုကျော်စိန်ဆက်၍မတွေးတော့။ လက်ပတ်နာရီ ကို မွှောကျ၍ ကြည့်သည်။ မနက် ၈ နာရီခွဲပြီ။ကိုကျော်စိန်ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ၉ နာရီခွဲကို နွယ်နီလွိုင်အား သွား၍ ခေါ်ရအုံး မည်။ သူ မာလာခိုင်နှင့်တွေ့ဖို့ မလွယ်တော့။ ဘိလပ်မြေဆိုင်ရောက်ပြီးသည်နှင့် ခုချက်ချင်းပို့ရန်ပြော၍ နွယ်နီလွိုင်ကိုတစ်ခါတည်း တန်း၍သွားခေါ်ရန်သာ ရှိတော့ သည် ။

“ဟင်းခုပဲ ကျုပ်သွားလိုက်မယ်…ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ်၍ ရယ်ကြဲကြဲ လုပ်နေသော ခင်အေးကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် တချက် ခေါင်း ငဲ့၍ ကြည့်ပြီးနှစ်ယောက်သား အတူတူပင် အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ မာလာခိုင်တစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်သွားမိရသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသောကိုကျော်စိန်၏ ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက် မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ အလိုးခံချင်သည့်စိတ်ဆန္ဒတွေက ထိန်းမရအောင်ဖြစ်ပေါ်လို့နေသည်။အတော်ပင်ခံစားရခက်နေသည်။ မာကျောသော အရာဝတ္ထု တစ်ခုခုကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ် ကြမ်းကြမ်းထိုးထည့်ချင်နေသည်။ အိပ်ယာထက်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း ခါးတွင် ပတ်၍ ပုံနေသော ထမီကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်၏ လက် တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်သည်။ အမွေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက နဲနဲနောနော မဟုတ်။ အဆမတန် ခုံးထနေသည်။ ရွဲနစ်အောင် ထွက်နေသော စောက်ရည်များကိုလည်း စိုခနဲ စမ်းမိလိုက်သည်။

လက်မ ထိပ်လေးနှင့်စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ ဒီလို လုပ်လို့မ ဖြစ်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက သူမ၏ စိတ်ဆန္ဒကို ဘယ်သောအခါမှ လက်ဖြင့် မဖြေဖျောက်ခဲ့။ မာလာခိုင်စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ လက်ကိုဖယ် လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ထိုအခိုက် ပူနွေးမာကျောသော အရာတစ်ခုက သူမ၏ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ လာ၍ ထိတွေ့သည်။ ဖြတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်းမာလာခိုင် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ ဟင် ရှင် . ရှင် ” မာလာခိုင် အံ့သြထိတ်လန့်စွာဖြင့် ထထိုင်မိမတတ် ဖြစ်သွားသ ည်။ သူတွေ့လိုက်ရသည်ကကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပန်းရံ ဆရာ ခင်အေးပင် ဖြစ်သည်။ အလုပ်ကြမ်း သမားပီပီ သန်မာကျစ်လျစ် ဖုထစ်သော ခင်အေး၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့လိုက် သော မာလာခိုင်အား တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်သွားစေသည်။ “မင်းလေး..သိပ်ပြီး အလိုးခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား မင်း မကြုံဖူးသေးတဲ့ အရသာမျိုး ခံစားရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးပါ့မယ်” စိုက်ကြည့်နေသောမာလာခိုင်တစ်ယောက် ခါးလေးကော့တက်မတတ် စအိုဝကို ရွုံ့ရွုံ့သွင်းမိနေရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ ထပ်၍ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ခင်အေး ငုံ့၍ မာလာခိုင်၏ ကိုယ်လုံးကို ပွေ့၍မယူလိုက် သည်။ ခင်အေး လက်ထဲ စွေ့ခနဲ ပါသွားသော မာလာခိုင်က ခင်အေး ကိုကြည်နူးစွာဖြင့်ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမများသည် သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ယောက်ျားကနိုင်နိုင်နင်းနင်း ချီမပွေ့ယူတာကို ကြည်နူးလိုလားစွာ ခံချင်ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။

ခင်အေးက မာလာခိုင်အားကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းလိုးနည်းဖြင့် လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်သော မာလာခိုင်ကသူမ၏ တင်သားကားကားကြီးကို ကုတင်စောင်းတွင် အသားကျအောင် ပြုပြင်နေရာယူရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မက်မောစွာ ကြည့်ရင်း ခင်အေး ရှေ့သို့ တိုးလာကာ စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ညီ လေးကို မြုပ်အောင် ထိုး၍ အသွင်း မာလာခိုင်ကတွဲလောင်းချထားသော ခြေနှစ်ချောင်းကို မယူ၍ကုတင်စောင်းတွင် ဖနောင့်နှင့် နင်း ပေါင်ကိုကားကာ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့၍ ကော့၍အောက်မှ ပင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်.ဗြ စ်..ဖြစ်..ပြွတ်.ဖွတ်အားဟင်း..” ခံချင်လွန်းနေသော မာလာခိုင်က အောက်မှ ကော့၍ ပင့်တင်ကာ ခြောက်ခါ ခုနစ်ခါလောက်လိုး လိုက်ပြီးတော့မှ တဒင်္ဂ စိတ်ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ခင်အေးကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသော ခင်အေး၏ခါးကို လှမ်းချိတ်ကာ ဆွဲယူလိုက်သည်။ မာလာခိုင်က အောက်မှ ပင့်၍ လိုးအပြီး တင်ပါးကြီးကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်၍ အချ တဝက်သာသာ ကျွတ်၍ထွက်နေသော ညီလေးကို ခင်အေးက မာလာခိုင် သူ့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်၍အဆွဲ ညီလေးကိုပါ တပါတည်းလိုက်လိုးသွင်းသည်။

“အ.အ..အအား.ဟင်း ဟင်း..” မာလာခိုင် ရင်ဘတ်လေး ကော့ ခေါင်းလေးမော့၍ တက်သွားသည်။ စောစေ ာက ရမ္မက်ဇော ကြောင့်သာ အာသာငမ်းငမ်း ဖြင့် ပင့်လိုးခဲ့ပေမယ့် အထိုက်အလျောက် ကျေနပ်သွားရသော်လည်း ခုလို ထိထိမိမိ မရှိလှ။ အပျို လည်း မဟုတ် ၊ ယောက်ျားတော်တော်များများနှင့် ကြုံခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်လင့်ကစား မာလာခိုင်မှာအပျိုစင်လေးပမာ တစ်ကိုယ်လုံး အသားတွေ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေပြီးလက်နှစ်လုံးလောက်အလို ခင်အေးက အားဖြင့် ဆောင့်၍တဆုံးသွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ် ဖွတ်..အအမလေး.အ..ဟင်းဟင်း.လုပ်လုပ်… ဆက်ဆောင့်.. အမလေး..လေး…” ထောင်တက်နေသောစောက်စေ့ကလေးကို အား ဖြင်ဆောင့်ကာ စောက်ပတ်အတွင်းနားသို့ ဖိသိပ်လိုက်သည်။ ကော့ခနဲဖြစ်သွားရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလွုပ်လွုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လက် ကလေးနှစ်ဖက်က ခင်အေး၏ လက်မောင်းတွေကို မမှီမကမျး လှမ်း၍ ဆွဲဆုတ်လိုက်မိသည်။ ဒီလို နုနယ်ချောမော လှပလွန်းသော မိန်းမမျိုးကို မလိုးဖူးသေးသော ခင်အေးကလည်း မညှာတော့ပါ။ မာလာခိုင်၏ ဖွေးနုသော နို့နှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်၍စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“ပွှတျ.ပလှတျ..ဘှတျ.အားအမလေး.. အဈကိုရဲ့ အမလေ းလေး.. ဟငျးဟငျးကောငျးလှခညြျလား.နောျအငျး.. အငျး…” တအား ဆောင့ျနသေည့ျကွားမှ အားမရနိုငျဖွဈလာရသော မာလာခိုငျက သူမ၏ ခွထေောကျနှဈဖကျကိုခငျအေး၏ ခါးမှ ဖယျ၍ မိုးပေါျသို့ ထောငျလိုကျသညျ။ “ပွှတျဖှတျ.ပွှတျ..ဘှတျ.အ.ဟငျး.ဟငျး..အိ.အီး…” အမာလာခိုငျ၏ ထောငျထားသော ခွနှေဈဖကျက ရမျးခါ၍ နသေညျ။ မာလာခိုငျ မကြျလုံး မပှင့ျတော့။ ခငျအေး၏ ဆောင့ျခကြျတှကေ လွှော့မသှားသညြ့အပွငျ ပို၍ပွငျးထနျသှကျလကျ လာသညျ။မကွာလှသောအခြိနျတှငျတော့ “ပွှတျ..ပလှတျ..ပွှတျ..ဖှတျဖတျ..အားအ.အမလေး.. အိုအို… အမလေး… လး.အား..ပွီး.ပွီးအိုး.. ကောငျး.. ကောငျး အင့ျအင့ျ.. ” မာလာခိုငျ၏ တငျသားကွီး ကုတငျစောငျးမှ လှတျထှကျသှားသညျအထိ ကော့၍ ကော့၍ တကျလာပွီးအရတှေေ ပနျးထုတျပဈလိုကျတော့သညျ။ ခငျအေးလညျး မကွာခငျ ကိုကြောျစိနျ ပွနျလာတော့မညျ ဆိုတဲ့အသိနဲ့ နောကျရကျတှလေညျး ရှိသေးတာပဲ ဟု တှေးကာ စိတကြိုလွှော့ကာ သုတျရညျတှပေနျးထည့ျလိုကျရငျး ရှေ့သို့ငုံ့၍ မာလာခိုငျကို ကွုံးပွီး ဖကျထားလိုကျပါတော့သညျ။

“အန်တီလေး..နေကောင်းရဲ့လား” ငွေစက္ကူ တစ်ထ ပ်ကို ကိုင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော နွယ်နီက မီးဖိုခန်းဝင်ပေါက်နားတွင် ရပ်လျက်ခန္ဓာကိုယ် လေးပင်စွာဖြင့် မလွုပ်ချင်လွုပ်ချင် လွုပ်ရှားချက်ပြုတ်နေသော မာလာခိုင်ကိုမေးလိုက်သည်။ “ကောင်းပါ တယ်.နွယ်နီရဲ့ ညကအိပ်ရေးပျက်လို့ နုံးနေလိုပါ” ဖြေမိဖြေရာ ဖြေလိုက်သည်။ အင်းရပ်နေရာမှ နွယ်နီလှည့်ထွက်မည်အလုပ် မာလာခိုင်၏ အသံက ထပ်၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ အော် ဒါနဲ့နွယ်နီ.. ညကျရင် တို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ထဲ အဲဒါ ဦးကျော်စိန် ကြီးကို လာအိပ်ခိုင်းရင်ကောင်းမလားလို့” “ကောင်းသားပဲ အန်တီလေးရဲ့ နွယ်နီပြောလိုက်ပါ့မယ်…”လှည့်ထွက်လာသော နွယ်နီ ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် ဂျာနယ်ဖတ်နေသော ဦးကျော်စိန်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။“ဦးလေး..ဟေ…ဒီမှာပန်းရံဆရာကိုကြိုပေးထားဖို့ ငွေ သုံးသောင်း” “အော်အေးအေး..သမီး” ငွေကိုလှမ်းယူရင်း ကိုကျော်စိန်၏မျက်လုံးအစုံက အိမ်နေရင်း စကပ်တိုလေးဖြင့် လှ ချင်တိုင်း လှနေသောနွယ်နီ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခပ်ရဲရဲ ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်က မာလာခိုင်နှင့် အစပျိုးခဲ့သော ကိစ္စကကိုကျော်စိန် အား အတော် ဒုက္ခ ပေးနေသည်။ လီးက ကျတယ်ကို မရှိ။

“နောက်ပြီးအန်တီလေးက ပြောတယ်… ဦးလေးကို ညကျ ရင် အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါတဲ့” “အင်း.အိပ်ပေးမယ်” ကိုကျော်စိန်စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။ “ဒါနဲ့နွယ်နီ မာလာခိုင်ကို ဦးလေးလိုက်ပို့ပေးရမှာလား” “ခါတိုင်းတော့… သူအိမ်ပြန်ရင် သူ့ဖာသာ မောင်းသွားတာပဲ ညနေ သူပြန်လာမှ ကားကိုပြန်ယူလာမှာပေါ့.. ပြီးတော့ နွယ်နီလဲ ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိတော့ပါဘူး ” ကိုကျော်စိန် တစ်နေကုန် အားလပ်သွားပြီ။ ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသော နွယ်နီ စိတ်ထဲ ဒီနေ့ ဒီလူကြီး အကြည့်က ဘာမှန်းလဲမသိဘူးဟုတွေးပြီး နွု တ်ခမ်းလေး စူလိုက်မိသည်။ ရေချိုး ထမင်းစားပြီးမာလာခိုင် ကားကိုယူ၍ သူမအိမ်သို့ ပြန်သွားချေပြီ။ ဦးကျေြာစိနျက အိမျရှေ့ တိုကျပနျးခွံအောကျတှငျရှိသော ခုံတနျးလြားပျေါ၌ အိပျနသေညျ။ အိပ်ယာပေါ် လှဲ၍ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော နွယ်နီ တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းထံ ဖုန်းဆက်ရန်း သတိရသဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ထထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အိမ်ဘေးပန်းခြုံဘေးမှ လွုပ်ခနဲ တွေ့၍လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ စောစောက ငါအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲပြီး စာဖတ်နေတုန်း ပေါင်ကိုထောင်ပြီး ချိတ်ထားသော့စကပ်က ခါးပေါ်လန်ကျပြီး အောက်ပိုင်းမှာဘာမှ မရှိဘူး၊ သူငါ့ကိုလာချောင်းကြည့်ပြီး ငါ့ဟာလေးကို တွေ့ပြီး ဒီလိုဖြစ်နေတာများလား။

အို.အို..နွယ်နီသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိ ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသလို။ နွယ်နီမနေနိုင် တော့။ စကပျလေးအောကျသို့လကျလြှိုလိုကျပွီး စောကျဖုတျကလေးကို ကိုငျစမျးလိုကျမိသညျ။ သူမကအိမ်မှာနေရင်းမို့ ဘာ အောက်ခံကိုမှမဝတ်တတ်။ ဟင်… သူမစောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး အံ့သြလောက်အောင်ခုံးထမာကျောနေပြီး အရည်တွေကလည်း အတော်များများပင်စိုရွဲနေအောင်ထွက်ကျနေသည်။ အရည်တွေကလည်း လက်နဲ့ထိမိလိုက်တော့ ချွဲကျိစေးထန်း နေသည်။ “အို.အိုး.အမေ့အိုးကောင်းလှချည်လား… အရသာရှိလိုက်တာပါလား..” စိတ်ထဲနဲနဲကျေနပ်သွားသည်။ “ဟင် ကျွတ်..”ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ဟိုလူကြီး ထိုင်နေရာမှ အထ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီး လူကြီးက ပြုံးပြ၍လှည့်ထွက် သွားသည်။ ငါ့နှယ် နော်သေသာ သေလိုက်ချင်တာပဲ။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသော နွယ်နီ တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲပစ် လှဲချလိုက်မိလေတော့သည်။

“ဟာ.ကိုခငျအေးပွနျတော့မလို့လား” “ဟုတျတယျ ကိုကြောျစိနျ ဒီနေ့ခငျဗြားက ငှထေုတျပေးထားတော့ ခငျဗြားကိုပွုစုရအုံးမယျ” “ဟာရပါတယျ.ဗြာ..” “ကဲမငျးပွနျတော့…”ကိုခငျအေးက သူ့တပည့ျကောငျလေးကို လှည့ျ၍ ပွောလိုကျသညျ။ “ဟုတျကဲ့..ဆရာ..” “လာဗြာ ကိုကြောျစိနျဆိုငျက လမျးထောင့ျတငျ ရှိတာပဲ လိုကျခဲ့ဗြာ” “အဲ.ခဏလေး.နောျ” ကိုကြောျစိနျက အိမျထဲဝငျ၍ ဧည့ျခနျးထဲ၌ ရပျလိုကျသညျ။ “နှယျနီရေ.ဦးလေးအပွငျခဏသှားလိုကျအုံးမယျ” “ဟုတျ..” နှယျနီ၏တုံ့ပွနျသံအဆုံး ကိုကြောျစိနျသညျ ခငျအေးနှင့ျ အတူ လမျးထိပျရှိ စားသောကျဆိုငျသို့ထှကျလာခဲ့လသေညျ။ မှောကလြကြွ အိပျနလေို့လဲ ခံစားခကြျ ဝဒေနာက မပြောကျ။ ပကျလကျလှနျ အိပျတော့လညျး ဝဒေနာကမထူခွား။ နှယျနီ စိတျညဈမိသညျ။ တဈကိုယျလုံး နမေထိ ထိုငျမသာဖွင့ျ စိတျထဲတှငျ တဈခုခု လိုနသေလိုပငျ ဖွဈနရေသညျ။ စိတျကူးတဈခုရ၍ နှယျနီ လှဲနရောမှ ထ၍ သူမ၏ အိပျခနျးထဲမှ ထှကျလာပွီး ဒကျဒီတို့ အိပျခနျးကို ဖှင့ျ၍ဝငျလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ ဒကျဒီ စားပှဲအံဆှဲမြားတှငျ ဟိုရှာဒီရှာလုပျရငျး စီဒီခှတေဈခပြျကိုဆှဲယူ၍ စကျတှငျထည့ျ ကာ ကွည့ျလိုကျသညျ။

အခှကေ အပွာကားဒီအခှေ ရှိတယျဆိုတာ အရငျကဒကျဒီတို့အခနျး ရှငျးပေးရငျး တှေ့လို့ စမျးကွည့ျပွီးပွီ။ ကောငျးလိုကျသည့ျ ဇာတျကား၊ ဇာတျလမျးလညျး ဆုံးရော နှယျနီ စောကျဖုတျလေးလဲ ရှဲနဈလို့နသေညျ။ ပွီးတော့ ခံစားနရေသည့ျ ဝဒေနာကလညျး မ သကျသာသည့ျအပွငျ မီးလောငျရာ လပေင့ျ ပိုလို့တောငျဆိုးလာသညျ။ နှယျနီ အခှကေို သူ့ နရောသူ ပွနျထားရငျး စားပှဲပေါျတှငျ ဝီစကီပုလငျးရသေန့ျဗူးနှင့ျ ဖနျခှကျတို့အဆငျသင့ျတှေ့လိုကျသညျ။ မူးမူးနှင့ျအိပျပြောျသှားရငျကောငျးမညျဟုတှေးမိကာ ဝီစကီနှဈ ပကျနီးနီးလောကျထည့ျ၍ ရနှေင့ျ ရောပွီး သောကျပဈလိုကျသညျ။ အရငျက တဈခါနှဈခါလောကျ မွညျးစမျးသောကျကွည့ျဖူးသညျ။ ခုလောကျတော့ မမြားပေ။ နှယျနီ အိပျခနျးထဲ ပွနျရောကျတော့ အူရိုငျးလေး ဖွဈ၍ အရကျရှိနျ အတောျတကျလာသညျ။ သူမကိုယျ ပေါျရှိ အဝတျအစား အားလုံးကို ဆှဲခြှတျပဈလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ သူမ၏ ဗလာကငြွးနသော ကိုယလြုံးကိုမှနရြှေ့တှငြ လှည့ျပတျ ကွည့ျရငျး ပေါငျလေးနှဈဖကျကို ကှ၍ ကားပွီး ငုံ့ကွည့ျလိုကျမိသညျ။ အို… သူမ စောကျဖုတျလေးမှ အရညျလေးတှေ အောကျသို့ အမြှငျလေးတှတေနျးကာ တှဲလောငျးလေး ထှကျကလြာသညျကို တှေ့လိုကျရသညျသူမ ဆူဝနေသေော သှေးသားဆန်ဒကိုဘယျလိုမှ ထိနျးမရတော့ပါ။

စောကပြတနြှုတခြမြးသားလေးနှဈခုကို လကညြှိုးလကမြတို့ဖှငြ့ ဖိ၍ ဟလိုကျသညျ။ နီရဲနသေော စောကခြေါငြးဝလေးတှငြ မနြ ကညြွးစေ့လောကရြှိသော စောကျစေ့ကလေးက ထိုးထိုးထောငျထောငျလေး ဖွဈနသေညျကို မှနျထဲတှငျအတိုငျးသား တှေ့မွငျ လိုကျရသညျ။ မကြျလုံးလေးမှိတျကာ စိတျမှနျးဖွင့ျ လီးကိုမွငျယောငျကာစောကျပတျဝလေးကို လကျခြောငျးထိပျလေးမြားဖွင့ျ လှည့ျပှတျပေးနမေိသညျ။ “အို…” အရသာရှိလှပမေယ့ျ အားမရခငြျ။ ဘယျလိုလုပျရမှာလဲ။ နှယနြီမှနရြှေ့မှ လှညြ့ထှကခြဲ့ပှီး ကုတ ငစြောငြးတှငထြိုငလြိုကသြညြ။ ပှီးတော့ ပကလြကလြှနခြကွာပေါငကြား၍ စောကပြတဖြောငြးဖောငြးလေးကို ပှတြ၍ကလိမိ သညြ။ နှယနြီသညြ နဂိုကထကှှနသော ရမျမကစြိတကြို လကျဖွင့ျ ဖွဖြေောကျရငျး အပွာကားကို ကွည့ျခဲ့ပွီး အရကျကိုပါ သောကျ လိုကျမိလတေော့ သူမ၏ရာဂစိတျတှကေ အဆမတနျပငျ ထကွှလာရုံမက အရှကတြရားပငြ မရှိတော့သလောကျနီးနီးဖွဈလို့နပေါ ပွီ။

“ဟင်းဟင်း..အင့်.အင်း…” ပွတ်ရင်းစောက်စေ့ကလေးကိုထိမိတော့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဒီတော့စောက်စေ့ကိုဖိ၍ပွတ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲကိုတစုံတခု ထိုးထည့်ချင်သော စိတ်တွေကလည်း ပြင်းပြထက်သန်လို့လာရသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲတွင် တော့ သူမတွေ့ခဲ့သည့် လီးကြီးကို အာရုံ မပြတ်ပေ။ “အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ရှီးအ.ကြှီ..” အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသံ ကြားသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲကို လှမ်းဝင်လာသောကိုကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်နေ့လုံး မငြိမ်းနိုင်တဲ့မီး အရက်ပါ ထပ်သောက်လာလိုက်တော့ ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ရဲဝံ့၍ နေပါပြီ။ အိပ်ခန်းထဲမှ ငြီးသံ သဲ့သဲ့ ကြားရ၍တံခါးကိုဟကြည့်လိုက် ရာနွယ်နီတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာတွေ့လိုက်ရတော့ကိုကျော်စိန်ချက်ချင်းပင်အခန်းထဲသို့လှစ်ခနဲဝင်လာခဲ့လိုက် တော့သည်။

“ဟငျ…” ဦးလေးနှယျနီ မကြျလုံးလေးတှေ ဝိုငျးသှားရစဉျကိုကြောျစိနျက အခနျးထဲ အရောကျ မတျတတျရပျ၍ ပုဆိုးကိုခြှတျခြ ပဈလိုကျသညျ။ အိုကိုကြွောစိနရြှေ့သို့ လှမြးလိုကရြငြး သူ့အကွငျီကိုပါ ဆှဲခွှတလြိုကသြညြ။ ကိုယျလုံးတီးဖွဈသှားပပွေီ။ နှယျနီ လူးလဲထလိုကျပွီး သူမ၏ဝတျလဈစလဈကိုယျလုံးလေးကို ကုတငျစောငျးတှငျ ဒူးထောကျ၍ထိုငျလိုကျသညျ။ ရှေ့သို့လှမြးလာသော ကိုကြွောစိနြ သူမနှငြ့လကတြဈကမြးအကှာသို့ ရောကလြာသညြ။ “နနေအေုံး..ဦးလေး..” ကိုကြောျစိနျရပျလိုကျသညျ။ နှယျနီ က အိပျယာပေါျတှငျပငျ ဆောင့ျကွောင့ျထိုငျလိုကျပွီး လကျတဈဖကျကနောကျသို့ပွနျ၍ ထောကျကာ လီကို ကွည့ျရငျး စောကျပတျ ထဲ လကျခလယျ ထိုးထည့ျကာကလိသညျ။ နှယျနီ၏ လကျခလယျက စောကျပတျထဲသို့ ပို၍ ပွငျးပွငျးထနျထနျ မွနျမွနျဆနျဆနျ ဖွင့ျ အသှငျးအထုတျလုပျလာသညျ။

“အင်းဟင်း.အင့်.အင်း” အနီးက ပ် တွေ့နေရသော ကိုကျော်စိန် မနေနိုင်တော့။ “နွယ်နီလေး..သမီး စောက်ပတ်လေးထဲ ဦးလေး ို လိုးထည့်လိုက်ရင် ဒီထက်ပိုကောင်းမှာ ..သမီးရဲ့..” “ထည့်.ထည့်လေ.လာ..လာ..” နွယ်နီက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲခေါ်သည်။ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လာပြီး ကိုကျော်စိန်က ကုတင်ပေါ်မှနွယ်နီကို ကုတင်စောင်းတွင် ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲစေပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးတဖက်စီတွင်တင်ကာ လီးကို စိုရွဲနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ကပ်လိုက်သည်။ “သွင်းသွင်းတော့လေ” “ဗြစ်.ဗြစ် ဖွတ်” “အားအီးအားအမေ့.အီး…” စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုကျော်စိန်ကအဆုံးဝင်အောင် တစ်ချက်တည်းဆောင့်၍ သွင်းချ လိုက်သည်။ နွယ်နီတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ ကိုကျော်စိန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ မဆန့်မပြဲဖြင့် စောက်ပတ်လေးအဝမှ သွေးစီးကြောင်းလေးတွေ့လိုက်ရသည်။ လက်လှမ်း၍ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုချေပေးလိုက် သည်။

“လုပ်.. လုပ်လေဦးလေးရ..အ..အမလေး..လေး” “နွယ်နီလေး…” “အင်း..အင်း…” “ကောင်းလား..” သွေးထွက်နေမှန်းသိ၍ နာကျင် မွုသက်သာအောင် အဆောင့်ရပ်ပြီး နို့တွေကိုကလိပေးနေရာမှမေးလိုက်သည်။ “အင်းဟင်း..လုပ်.လုပ်..နာနာလေးကောင်းကောင်း တယ်… ဆောင့်ပေးပါ.အားအင့်.. အမေ့.တအားဆောင့်ပေးပါ.. အအား… ဆောင့်စမ်းပါ ဦးလေးရဲ့ .. ဘာလဲ..အားမရှိဘူးလား… ကျွတ်ကျွတ်… အင့်..ဟင့်…” ကိုကျော်စိန် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဗြစ်..ဘွတ် ပလွတ်.ဖွတ်..ဗြစ်” “အား.အင်းအင့်အ..အမေ့အား.အိ..အ…” နွယ်နီခါးလေးကော့တက်ကာ ခေါင်လေးဘယ်ညာရမ်းခါရင်း တစ်ချီ ပြီးသွားသည်။ မပြီးသေးသော ကိုကျော်စိန်က အရှိန်ကို လြှော့၍ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ နွယ်နီအာသာပြေသေးပုံမရ။ စောက်ပတ်ထဲမှ တလွုပ်လွုပ်တရွရွဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးနေသလို တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအကြာနောက်တစ်ချီ အတွက် အပြီးလိုးရန် အိုင်ထွန်းရွဲနစ်နေပြီးချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသော အရည်များကို သုတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ကိုကျော်စိန် ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“  အိုး.မထုတ်..မထုတ်နဲ့လေ လုပ်လုပ်လုပ်လေ ဦးလေးကလဲ ကျွတ်..ပြောလိုက်ရတာနော်..ဟင့်ဟင့်..” “လိုးပါ့မယ်..နွယ်နီရဲ့တော် ကြာ နွယ်နီလေးကသာ နာတယ် တော်ပြီ မပြောနဲ့” “အံမာ.ဦးလေးကလား နွယ်နီခံနိုင်အောင်ခံမယ်…” “စိန်လိုက်..လေ ” ဦးလေး တစ်ညလုံးလိုးပေးမလား..ဦးလေး အားကုန်သာလုပ် ကွဲချင်ကွဲသွားပလေ့စေ.. ဦးလေးဟာကြီးသာ မထုတ်ပစ်နဲ့… နွယ်နီအောင့်ပြီး ခံနိုင်အောင်ခံမယ်” နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ကြကာနွယ်နီက မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို မှိတ်ချလိုက်ပါလေတော့သ  တည်း   ။

ပြီးပါပြီ       ။