တော်လိုက်တာမမရယ် မေ့လဲမတတ်ခံစားလိုက်ရတယ်ဗျာ

တော်လိုက်တာမမရယ် မေ့လဲမတတ်ခံစားလိုက်ရတယ်ဗျာ

မင်းအောင် နှင့် မဝင်းကြည် တို့ က ရပ်ဆွေ ရပ်မျိုးဟု ပြောရ မည့် တစ်ရွာ တည်းသား တွေဖြစ်သည် ။ ရွာမှာ နေစဉ် ထဲ က ခြံခြင်း ကပ် အိပ်ချင်းကပ် လျက် နေထိုင်ခဲ့ ကြသည် ဖြစ် သည် ။ မဝင်းကြည် က လွန်ခဲ့သော   (၄) နှစ်ခန့် က ထဲက ကိုရွှေတင် နှင့် အိမ်ထောင် ကျကာ မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့ နေထိုင်ခဲ့ သည် ။ ရွာမှာ က အလယ်တန်း ကျောင်းသာ ရှိ သည် ။ အထက်တန်း ကျောင်းမရှိ သဖြင့်   (၈) တန်း အောင်ပြီး ကျောင်းဆက် တတ်မည့် ကျောင်းသား ကျောင်းသူ တိုင်း မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့ နေထိုင် ကာ ကျောင်းတက် ကြရသည် ။  မြို့တွင် လည်း နီးစပ် ရာဆွေမျိုး မိတ်ဆွေ များ၏ နေအိမ် တွင် အတူ နေထိုင် ကာ ကျောင်းတက် ကြရသည် ဖြစ်သည်  ။ ထို့ကြောင့်ပင် မင်းအောင် တစ်ယောက်  (၈) တန်း အောင်ပြီး  (၉) တန်း တွင် ကျောင်းဆက် တက်ရန် အတွက် မြို့သို့ ရောက်ခဲ့ရ သည် ။ မင်းအောင်၏ မိဘများနှင့် ကလဲ မဝင်းကြည် နှင့် က သားချင်းတွေလို ဖြစ်နေပြန် ၊ နောက်ပြီး မင်းအောင်၏ အဒေါ်နှင့် က လည်း မဝင်းကြည်နှင့် က သူငယ်ချင်း တွေ ဖြစ်လေ တော့   ။ မဝင်းကြည် သည် မင်းအောင်ကျောင်းတက်ရန်အတွက် အိမ်တွင်နေထိုင်ရန် လက်ခံထားခဲ့ရလေသည်။ လယ်တွေခြံတွေရှိသော မင်းအောင် ၏မိဘများက မဝင်းကြည်တို့အတွက် တစ်လလျှင်ဆန်တစ်အိပ်နှင့် ငွေတစ်သောင်းအား မင်းအောင်၏ စားစရိတ်အတွက်ဆိုကာပေးသဖြင့်လဲ မဝင်းကြည်တို့လင်မယားက မင်းအောင်ကိုလိုလိုလားလားထားခဲ့သည်လည်း ဖြစ်သည်။

မင်းအောင် ငယ်စဉ် ကလေး ဘဝ က မဝင်းကြည်တို့၏လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းအောင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သော မဝင်းကြည်ကမင်းအောင်ကို ဝိုင်းဝန်းထိန်းကျောင်းပေးခဲ့ရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ ရွာမှ မဝင်းကြည်ထွက်လာတော့ မင်းအောင်က လေးတန်းကျောင်းသားမျှသာရှိသေးပြီး အခုနှင့်တော့ တခြားစီဖြစ်သည်။ အခုမင်းအောင်က အသက်၁၆နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး လူပျိုဖြစ်နေချေပြီ။ ကျေးရွာဓလေ့ အတိုင်း ကျောင်းပိတ်ရက်ကျောင်းအားလပ်ချိန်များ တွင်။ မိဘများ ၏ ခြံအလုပ် လယ်အလုပ်ကိုကြုံသလိုဝင်ပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ခဲ့တာကြောင့်လည်း မင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းဖြင့် သန်မာ ထွားကြိုင်းလှသည်။မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရောက်လာတော့လဲ ခလေးသားသမီးမရှိသည့် မဝင်းကြည်တို့လင်မယားအတွက် ကူဖော်လောင်ဖက် လက်တိုလက်တောင်း ကူညီမည့်သူရလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အတူးသဖြင့် မကြာခဏ ခရီး ထွက်ရသည့် ဦးရွှေတင်အတွက် အိမ်မှာ မိန်းမသားဖြစ်သူ မဝင်းကြည် တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ထားရစ်ခဲ့ရသဖြင့် နောက်ကြောင်းမအေးဖြစ်ရသည်မှ မင်းအောင်ရောက်လာတော့ ကင်းဝေးခဲ့သည်။ မဝင်းကြည်အတွက်ကလဲ ယောကျာ်းဖြစ်သူ ကိုရွှေတင် ခရီးထွက်သွားရင် တစ်ဦးတည်းအိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်မှ အခုမင်းအောင်တစ်ယောက် ရောက်လာသည့်အတွက် သူမအတွက်လဲ အဖော်ရသွားသည်။ မဝင်းကြည်၏ယောကျာ်း ကိုရွှေတင်က မြေတိုင်းစာရေးဖြစ်ပြီး တစ်လလျှင် အမြဲပင် ၁၅ရက်၊ ရက်၂၀လောက် ခရီးထွက်နေရတတ် သည် ။

အရင် က ကိုရွှေတင်သည် မဝင်းကြည်တို့၏ရွာဖက်တွင် တာဝန်ကျသဖြင့် ရွာသို့မကြာခဏရောက်ရှိကာ မဝင်းကြည်နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရွှေတင်က မဝင်းကြည်ထက် အသက်ကြီးသည်။ ယခု ကိုရွှေတင်၏ အသက်က  (၄၀)  ရှိပြီဖြစ်ပြီး မဝင်းကြည် က အသက်  (၃၀)  ဘဲရှိသေးသည် ။ ကိုရွှေတင်က လူပျိုကြီးဘဝဖြင့် ကွမ်းတောင်ကိုင်မဝင်းကြည်ကို ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုရွှေတင်နှင့် မဝင်းတင်တို့မှာ သူတို့ချင်းကြိုက်သည်ဆိုခြင်း ထက် လူကြီးတွေသဘောထားကြောင့် ညားခဲ့ကြရသလိုဖြစ်သည်။အသောက်အစားလဲမရှိ ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေလဲမနေတတ်သော ကိုရွှေတင်ကို မဝင်းကြည်၏မိဘများက သဘောကျခဲ့ပြီး စာရေးစာချီလဲဖြစ်၊ ရုံးပြင်ကနား ကိစ္စလဲအားကိုးရလေတော့ မဝင်းကြည်နှင့် သဘောတူပေးစားခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။ မြို့ကျောင်းသို့ရောက်လာတော့ မင်းအောင်သည် အပေါင်းအသင်းက စုံလာသည်။ အပေါင်းအသင်းစုံပြန်တော့ အတတ်ကလဲမျိုးစုံ တတ်လာသည်။ ထို့ပြင် မင်းအောင်သည် အရွယ်ကလဲ လူပျိုအရွယ်ဆိုလေတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အပေါ် စိတ်ဝင်စားတတ်လာသည့်အပြင် ဒီအရွယ်မှာဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ သွေးသားများ လှုပ်ရှားကစားလာသောကြောင့် ကာမစိတ်များ စေ့ဆော်နှိုးထလာမှုများကလဲ ရှိနေခဲ့ရလေသည်။ ယခုကျောင်းစဖွင့်ပြီး တမိုးကုန်ခဲ့သောကာလတွင်တော့ မြို့တွင်အနေကျလာသော မင်းအောင်တစ်ယောက် တသွေးတမွေးဖြစ်ရုံပင်မကဘဲ အတတ်မျိုးစုံလဲတတ်ကာ အတော်လည်းလူရည်လည် လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ “အမ ရေချိုးမလို့လား” “အေး” “အိမ်ဘေးအိုုးမှာရေမရှိဘူးနဲ့တူတယ် နေနေ ကျနော်ဆွဲပေးမယ်” ရေချိုးရန်အတွက် ထဘီတစ်ပတ်နွမ်းလေးကို ဝတ်ပြီးဆင်းလာသော မဝင်းကြည်ကို အိမ်ရှေ့ရှိရေစည်တွင် ရေချိုးပြီး၍ တက်လာသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်သို့မရောက်မီတွင်ပင် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လှမ်း၍ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မဝင်းကြည်က အိမ်ဘေးတွင် သူမအတွက်ချိုးရေအိုး သပ်သပ်ထား၍ ရေချိုး သည် ။

ရေအိုး မှာ ငါးဆယ်ဝင်အိုးလေးဖြစ်သောကြောင့် ရေအသုံးမခံဘဲ မကြာခဏရေကုန်လေ့ရှိသည်။ “အော် ရေပုံးတောင် မီးဖိုဆောင်ထဲမှာနဲ့ တူတယ်” “ကျနော်ယူပြီးလာခဲ့မယ် အမ” “အေး အေး” မဝင်းကြည်က အိမ်ဘေးဘက်သို့ ဆက်၍သွားသလို မင်းအောင်ကလဲ အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ရေပုံးယူရန် မီးဖိုဘက်သို့သွားသည်။ ရေပုံးယူပြီးပြန်ထွက်လာသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့သို့မရောက်သေးမှီမှာပင် မဝင်းကြည်ထံမှ ရေသုံးလေးခွက်လောင်း၍ ချိုးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့သို့ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသောရေပုံးဖြင့်ရေခပ်၍ အိမ်ဘေးသို့လျှောက်အသွားတွင် မဝင်းကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရေတွေရွှဲနေပြီး ရင်လျှားထားသောထဘီလေးကလဲ ဟောင်းနွမ်းကာ ပါးပါးလေးဖြစ်နေရုံမက အချို့နေရာလေးများတွင်ပါ အပေါက်လေးတွေဖြစ်ကာ နှစ်နေရာ သုံးနေရာလောက် အနဲငယ်စီပြဲနေသဖြင့်။ မဝင်းကြည် ၏ကိုယ်လုံးမှာ အတိုင်းသားဖြစ်နေရုံမျှမက အတွင်းမှ ဖြူဝင်းသောအသားစိုင်ကလေးများကိုပင် တွေ့မြင်၍နေရလေသည်။ ရေပုံးဆွဲလာရင်းက မင်းအောင်သည် မဝင်းကြည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်ခဏမှာပင် သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည့် အဖြစ်သို့ရောက်သွားသည်။ မဝင်းကြည်၏ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေသောကိုယ်လုံးက သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့အမောက် အဝိုက်တွေဖြင့် တင့်တယ်၍နေကာ အသားအရေကလဲ စိုပြေ၍ဝင်းဝါနေသည်ဖြစ်၍ လူပျိုလေးမင်းအောင်ခမျာ ကြည့်မိလိုက်စဉ် ခဏမှာပင်သွေးသားများက ထကြွ၍လာခဲ့ရသည်။

“ အိုးထဲမှာ ရေနဲနဲကျန်သေးတာနဲ့ ငါလဲ ခပ်ချိုးပစ်လိုက်တယ်” “အင်း” မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှရေကို တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက် ခပ်၍ယူကာထည့်ပေးနေသည်။ မဝင်းကြည်က ရေအိုးလေးဘေးတွင် တစ်ကိုယ်လုံးရေများရွှဲစိုလျက် ခပ်နွဲ့နွဲ့လေးရပ်၍နေလေသည်။ ဒီမှာတင် ပုဆိုးကို ခါးလယ်မှဖြတ်၍ထားကာ နံငယ်ပိုင်းပုံစံလုပ်၍ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးအောက်မှ ။ ရှေ့သို့ ငေါ၍ထွက်နေသော မင်းအောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို သူရေဆွဲလာတိုင်းလှမ်း၍ လှမ်း၍ကြည့်နေသော မဝင်းကြည်ကသတိထားမိသွားသည် သတိထားမိလိုက်သည့်ခဏမှာပင် မဝင်းကြည်ကလဲ အသေအချာပင် ဂရုစိုက်၍ကြည့်မိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒီကောင်လေးဟာကြီးက ကိုရွှေတင်ဟာကြီးထက်ပင် ကြီးမားပုံရသည်ဟုလဲ တွေးလိုက်မိသည်။ ရေဆွဲပြီးသွားတော့ မင်းအောင်က အိမ်ပေါ်သို့ပြန်၍တက်ခဲ့ပြီး သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲက မဝင်းကြည်၏ ရုပ်ပုံလွှာကမထွက်ချေ။ မင်းအောင်ရေဆွဲပေးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက် သွားတော့ ရေဆက်ချိုးနေသော မဝင်းကြည်သည်လဲ သူမ၏မျက်လုံးထဲ၌ မင်းအောင်၏အရှေ့ဘက်သို့ ငေါ၍ထွက်နေသောအရာကြီးက မျက်လုံးထဲမှ မထွက်ဖြစ်နေရသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် အားလပ်နေသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်သို့တက်၍ လှဲနေလိုက် သည် ။

အတန် ငယ် မျှ ကြာလျှင် မင်းအောင်သည် အခန်းထဲတွင်နေရသည်မှာ ပျင်းလာသည်ဖြစ်သည်မို့ အိမ်ရှေ့ဘက်သို့သွားရန် စိတ်ကူးဖြင့် သူ၏အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ထွက်လာရင်းမှ မဝင်းကြည်၏ အိပ်ခန်းပေါက်တည့်တည့်သို့ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှည့်၍ကြည့်မိလိုက်သော မင်းအောင်တစ်ယေက် ခြေလှမ်းတွေတုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။ ပြီးမှ တံခါးပေါက်ဘေးသို့ကပ်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်၍နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင်တော့ မဝင်းကြည်က တံခါးပေါက်နှင့်တည့်တည့်တွင်ရပ်ကာ တံခါးပေါက်ဘက်သို့ တစ်စောင်းပေး၍ ဘော်လီအကျၤီကို ဝတ်၍နေသည်သူမ၏ထဘီက ခါးတွင်သာ ရှိကာ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပေ။ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက မင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ပူ၍လာကာ ထူအမ်းအမ်းလဲဖြစ်၍ လာရလေသည်။ “မင်းအောင်” “ခင်ဗျာ” မဝင်းကြည်၏ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရ၍ မင်းအောင်တစ်ယောက် လန့်ဖြန့်၍သွား သည် ။ သူ ရောက်နေပြီး ကြည့်နေတာကို သိနေပါလားဟူသော အသိကလဲ မင်းအောင်၏ရင်တွေကို တဒိန်းဒိန်းခုန်၍ လာစေသည်။ “ခဏဝင်ခဲ့ဦးဟာ” ရပ်နေ၍မဖြစ်တော့ပါ။ မင်းအောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ တစ်လှမ်းချင်း ဝင်၍လာသည်။ မဝင်းကြည်ကအပေါ်မှ အကျၤီထပ်မဝတ်သေးဘဲ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘော်လီအကျၤီတစ်ထည်သာရှိပြီး အောက်ပိုင်းတွင် ခါး၌ ထဘီဟောင်းလေး တစ်ထည်ကို လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်သလိုဝတ်၍ထားသည်။ ဒါပေမယ့် မဝင်းကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးတွင်တော့ သနပ်ခါးတွေက ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားကာမွှေးကြိုင်၍နေသည်။ အခန်းထဲသို့ မဝံ့မရဲဖြင့် ဝင်၍လာသော မင်းအောင်ကို သူမက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျက်က ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်၍နေသည်။ မင်းအောင်၏ မျက်လုံးများကလဲ သူမထံသို့ ငေး၍ကြည့်လာသည်။ မဝင်းကြည်ရှေ့ လက်တစ်ကမ်းအကွာတွင် မင်းအောင်၏ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်၍သွား သည် ။

မဝင်းကြည် က မင်းအောင်၏ရှေ့သို့တိုး၍ရပ်လိုက်ရာ မျက်နှချင်းဆိုင်ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ “အမ ဘောက်သီးကွင်းလေး ဟနေလို့ လုပ်ပေးစမ်းပါဟာ” ကြားလိုက်ရသည်နှင့် မင်းအောင်၏အကြည့်က သူမ၏ရင်ဘတ်ဆီသို့ ရောက်၍သွားသည်။ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွား၍ ဖြူဖွေးနေသော နို့အုံကြီးတွေက ဘော်လီအင်္ကျီထဲမှ ရုန်းကန်၍ တဝက်နီးပါးမျှ ထွက်ပေါ်၍နေသည်။ အိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံး၏အလယ် အထက်နားတွင် ဘောက်သီးကလေးကရှိနေသည်။ မင်းအောင်၏စိတ်ထဲ၌ ကသောင်းကနင်းဖြစ်လျက်ရှိသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော မင်းအောင်၏လက်များက ဘောက်သီး လေးဆီသို့လှမ်းလိုက်သည်။ မဝင်းကြည်က ရှေ့သို့ထပ်၍ တိုးလိုက်တော့ သူမ၏နို့အုံကြီးတွေက မင်းအောင်၏ရင်ဘတ်ကို အိစက်စွာ ဖိမိသွားသည်။မဝင်းကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က မင်းအောင်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ပေါ်သို့တစ်ဖက် တစ်ချက်စီ လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်၏အနေအထားက ရင်ချင်းအပ်၍ ဖက်ထားသော အနေအထားဖြစ်သွားသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက တုံယင်နေသဖြင့် ခရီးကမရောက်။ ဒီကြားထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မင်းအောင်က သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ တောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး တိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ်ဟုထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့မောက်မောက်နေရာကို ခပ်ဖိဖိထိုးထောက်ထားလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ ခေါင်းတစ်ခုလုံးပူလောင်၍နေသည်။ သူ၏ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွင့်ပါးကုန်သည်။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပေးအယူသိရှိလာမှုအတွက် မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးဝှက်ထားလိုက်သည်။ “အဟင့် ဟင့် သူ့ဟာကြီးကလဲ” ဟုတိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲလေးပြောလိုက်စဉ် မဝင်းကြည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ကား၍ ပေးလိုက်လေ သည်    ။

မင်းအောင် ၏ တစ်ကိုယ်လုံးဇိုးဇိုး ဇတ်ဇတ်တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော သူ၏လီးတန်ကြီကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။ ပုဆိုးနှင့် ထဘီ နှစ်ထပ်ခံထားသည့်ကြားမှ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်အဝသို့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ထိုးမိသွားသည်။ “အင်း အင်းးး” မဝင်းကြည်က မချိတင်ကဲလေး ညီးတွားရင်း မင်းအောင်၏တင်ပါးကို စွန်လက်သဲကုတ်သလို စုံကိုင်၍ ကုတ်လိုက်သည်။ မင်းအောင်၏တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲသွားသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ မဝင်းကြည်၏ ခါးသေးသေးလေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီးဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ မဝင်းကြည်၏ တင်ပါးကြီး အစုံတုန်ခါ၍သွားသည်။ “ကုတင်ပေါ်သွားရအောင် ကွယ်” မဝင်းကြည်က မောလျှလျှအသံလေးဖြင့် ဆိုသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးတို့၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရိုက်ခတ်မိနေကြပြီး။အသားဖြူ သော မဝင်းကြည်၏မျက်နှာလေးမှာ အံ့သြဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုစိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ တသက်လုံးက မိမိ၏မောင်အရင်းလိုနေခဲ့သော မင်းအောင်ဆိုသော ကောင်ကလေး၏ အားရပါးရ ပွေ့ဖက်မှုနှင့် တင်ပါးကြီးများကို ဆုတ်နယ်ခြင်း ကို ခံနေရသည့် အရသာမှာ မဝင်းကြည်အတွက် တစ်ကြိမ်မျှမခံစားခဲ့ရသော ကာမရာဂအရသာ အသစ်အဆန်းအဖြစ် ခံစားနေရလေသည်။ သူမသည် အပျိုရိုင်းလေးပမာ ရွှေရင်အစုံမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေမိရှာသည်။ မင်းအောင်ကလဲ ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မဝင်းကြည်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့်တိုင် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ စိတ်ရှိလက်ရှိလုပ်ရဲလာလေသည်။ မဝင်းကြည်က သူမ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားသည့် မင်းအောင်၏လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ အသာအယာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ မျက်နှာကိုလဲ မဝံ့မရဲဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။

အတွေ့ အကြုံ မရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေး မင်းအောင်မှာမူ တရှူးရှူးတရှဲရှဲနှင့် မဝင်းကြည်၏ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အရောင်တဖြတ်ဖြတ်တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း မဝင်းကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွရန် တာစူနေသည်။ “ဟဲ့ ဒီဘက်လာလေ” မဝင်းကြည်က သူမ၏ ခါးလည်မှ တက်ခွရန် ခြေထောက်ကြီးတစ်ဖက် မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်နေသောမင်းအောင်ကို ဆတ်ကနဲဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလယ်သို့ဆွဲတင်လိုက်ရာ မင်းအောင်ခမျာ မဝင်းကြည်၏ ခါးပေါ်၌ ကန့်လန့်ကြီး မှောက်ရက်လဲကျသွားလေသည်။ မဝင်းကြည်၏ နောက်သို့ရောက်သွားသော မင်းအောင်က မဝင်းကြည်၏ ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်အပ်ကာ တွင်တွင်ကြီးသာဖက်ထားရင်း တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညီးညူနေကာ မာတင်းသော သူ၏လီးထိပ်ကြီးနှင့် မဝင်းကြည်၏ ဖင်ကြားသို့ ကမူးရှူးထိုး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေပြန်သည်။ “ အိုး ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ကျွတ်” မဝင်းကြည်က သူမဖင်ကြားသို့ မာကြောစွာထောက်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်အော်လိုက်ရင်း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို မင်းအောင်၏ဘက်သို့ ဖျက်ကနဲ တစ်ပတ်လှည့် လိုက်သည်။ မဝင်းကြည်ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောသနပ်ခါးရနံ့က မင်းအောင်၏စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့လှည့်လာသော မဝင်းကြည်၏ ပါးအစုံကို တရှူးရှူးနမ်းရှိုက်သည်။ “ကြည့် အရမ်းဆိုးတာဘဲ” မဝင်းကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုးရင်း မင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်လျက် ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မဝင်းကြည်၏ ထွားထွားမို့မို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မင်းအောင်၏ ရင်အုံကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုကိုပေးလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ လက်အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်ကာ တရွရွဆုပ်ညှစ်နယ်ဖတ်နေ သည် ။

မဝင်းကြည် က သူမ၏ဘော်လီအကျၤ ီကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့ မင်းအောင်၏လက်တွေက ပို၍ပင်အငမ်းမရပင် တစ်ခုလုံးထွက်ပေါ်လာသည့် သူမ၏ရင်သားအစုံကို အတင်းပင်ဆုပ်နယ်နေလေတော့သည်။တစောင်းလှည့်၍ထားသော မဝင်းကြည်၏ အပေါ်ခြမ်းပေါင်တန်ကြီးက တောင်သွားသည်။ ခပ်စင်းစင်းလှဲထားသော အောက်ဖက် ပေါင်တန်ကမူ မင်းအောင်၏ ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။ မင်းအောင်ကလဲ ကြွတက်လာသော မဝင်းကြည်၏အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်းထိတွေ့မှုက နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရာဂကာမသွေးများကို ပွက်ပွက်ဆူလောင်ကာ ထကြွလာစေသည်။ ပင့်လှန်ထားသော မင်းအောင်၏ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မဝင်းကြည်၏ ပေါင်ရင်းကို နွေးနွေးကြီးစွတ်စိုစွာ ထိတွေ့မိသည်။ မဝင်းကြည် ၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ထဘီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ ပေါင်လည်ထိ လိပ်တက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို့ရောက်၍သွားတော့ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးထူထူကြီးကြားမှ အက်ကြောင်းတင်းတင်းကြီးထကာ။ ဖင်နှင့်တဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသောစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေသည်။ မင်းအောင်က တစောင်းအိပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဆတ်ကနဲထကာ မဝင်းကြည်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်ကြီးကို ပုခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လီးကိုထိုးကပ်လိုက်သည်။ စောက်ပတ်အနံ့ကိုရလိုက်ပြီဖြစ်သော မင်းအောင်၏လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာန်ဖီလျက်ဖြစ်သွားသည်။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေး ပင့်လှန်ထားသော မဝင်းကြည်၏ထဘီစကို စောက်မွှေးတွေပေါ်ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေး များပေါ်သည်အထိ မင်းအောင်က ဆွဲတင်လိုက်သည်။ “အိုး ဘာလို့ အကုန်လှန်ပစ်နေတာလဲ လို့” မောသျှတုန်ခါသော အသံလေးဖြင့် မဝင်းကြည်က မင်းအောင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလိုက်သည်။

မင်းအောင် က စကားတစ်ခွန်းမှမပြောသေးဘဲ မဝင်းကြည်၏မျက်နှာကိုလဲ စေ့စေ့မကြည့်ပေ။ ကြီးမားလွန်းကာ ခပ်အာအာဖြစ်နေသော မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲမျိုချလိုက်သည်။ မဝင်းကြည်က ပက်လက်မကျတကျအနေအထားမှ သူမ၏စောက်ပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးဖြင့် “ဘာဖြစ်လို့ တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး” “မမြင်မှ မမြင်ဘူးတာ” ပထမဆုံးအကြိမ် မင်းအောင်ထံမှ ခြောက်ကပ်အက်ရှ အသံတုံတုံကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွယ် မမရှက်တယ်” တကယ်လဲ မဝင်းကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားကြီးဖြင့် ဝင်းလက်နေသည်။မဝင်းကြည်သည် အလွန်အကျွံအသားဖြူသော မိန်းမမဟုတ်သော်လည်း ထဘီကို လှန်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးအုနုဖတ်နေသည်ကို မင်းအောင် သတိထားမိသည်။ မဝင်းကြည် ၏ အတွင်းသားနုနုလေးများက ဖွေးဥနေသလောက် မင်းအောင်၏ လီးတံကြီးက မဲနက်တောက်ပြောင်၍ နေသည်။ မဝင်းကြည်၏ လက်နှင့်ဖုံးထားသလို လှမ်းဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့ကလေးဖြစ်နေသည်။ မဝင်းကြည်က လက်နှင့်ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပြထားပေးခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ မင်းအောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ကုတ်မှနှိမ်ပြီး မဝင်းကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီနေသော စောက်ပတ်အဝကိုတေ့သွင်းကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ် ဗလွတ်” “အင့် အင်းးးး ကျွတ် ကျွတ်” မဝင်းကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်ကနဲဖယ်လိုုက်ပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွားသည်။လီးထိပ်ဖူး အလုံးငုံကြီးက မဝင်းကြည်၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ ပြွတ်ကနဲ ကျွံအဝင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး တင်းကနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မဝင်းကြည်မှာတော့ အင့်ကနဲ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရလေ သည်။

အ  အားးးး ကြှတျ  ကြှတျ ဖွေးဖွေး ဖွေးဖွေးနှင့ျ လီးတနျကွီးအဝငျကို ငုံ့ကွည့ျ၍ ဖွေးညှငျးစှာ သှငျးနရောမှ မငျးအောငျက မဝငျးကွညျ၏ နို့ကွီးနှဈလုံးကို လှမျးဆှဲပွီး အားနှင့ျဆောင့ျခလြိုကျသညျ။ စောကျမှှေးမဲမဲနှင့ျ လမှှေးနီကငြျကငြျတို့ ရောထှေး သှားစဉျ လီးတနျကွီးက တဝကျနီးပါ စိုကျဆငျးသှားသညျ။ “ပွှတျ စှတျ” “အမလေး ဟင့ျ အငျးးးး အင့ျ” မငျးအောငျ၏လီးလုံးကွီးက မဝငျးကွညျ အဝထကျကွီးကာ ဝိုငျးစကျသော မဝငျးကွညျ၏ စောကျပတျအဝလေးက မငျးအောငျ၏ လီးတနျကွီး ပတျပတျလညျကို ဆှဲညှဈထားသလို တငျးတငျးကွီး ကွပျတောင့ျ၍ နလေသေညျ။ “ပွှတျ စှပျ စှပျ ပွှတျ” “အမလေးးးး အမေ့ အမလေးး လေးးးး” နှဈခကြျဆင့ျကာ ဆင့ျကာ ဆောင့ျလိုကျသော မငျးအောငျ၏လီးကွီးက မဝငျးကွညျ၏ သားအိမျခေါငျးလုံးလုံးလေးကို ဒုတျကနဲ ဒုတျကနဲ နှဈခကြျဆကျတိုကျ ဆောင့ျမိသှားသညျ။ မဝငျးကွညျ၏ လကျနှဈဖကျက ဘာကို ကိုငျရမှနျးမသိအောငျ ပြာယာခတျသှားပွီးမှ။ မငျးအောငျ ၏ ပေါငျကိုလှမျးပွီး လကျသဲမြားနှင့ျ ကုတျဆှဲထားလိုကျသညျ။ ပေါငျသားတငျးတငျးကို မဝငျးကွညျ၏ လကျသဲစူးစူးလေးမြားက စဈကနဲ နဈဝငျသှားသညျနှင့ျ မငျးအောငျ၏ လီးကွီးမှာ အံ့သွစရာကောငျးလောကျအောငျ ထောငျးကနဲ မာကစြျသှားသညျ။ ဘာကွောင့ျထိုသို့ ဖွဈရသညျကို မငျးအောငျမသိ။ေ စာကျပတျအတှငျးလီးတနျးကွီးက ကြောကျသားကြောကျစိုငျပမာ မာကွောသှားခွငျးကို မဝငျးကွညျက အရသာရှိစှာ ခံစားသိရှိနပေါသညျ။ ယောကျြားမြားကဲ့သို့ပငျ မိနျးမအငျ်ဂါစပျအတှငျး လိငျတနျကွီးဝငျနစေဉျ၌ ပေါငျကြော လကျမောငျးတဈနရောရာကို ကုတျခွဈပေးပါက ဤသို့ဖွဈတတျသညျကို မဝငျးကွညျက သိပွီးဖွဈပါသညျ။ စီးစီးပိုငျပိုငျကွီး ထိုးသှငျးထားသောလီးတနျကွီး ကအနညျးငယျလှုပျရှားလိုကျတိုငျး မဝငျးကွညျစောကျခေါငျးတဈခုလုံး ထူးကဲသောအရသာကိုခံစားနရေသညျ။ “ဗွှတျ ဘှတျ အင့ျ အင့ျ” လေးလေးမှနျမှနျကွီး ဆောင့ျနသေောမငျးအောငျလီးကွီး အဝငျအထှကျတိုငျး။

မဝင်းကြည် မျက်လုံးအစုံမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါးကိုက်ရင်း တအင်းအင်းနှင့် ညီးနေသည်။ မင်းအောင်ကလီးနှင့် စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့်ထွက်လာသောအမြုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်းမဝင်းကြည်၏ အဝတ်မဲ့သောဖင်ကြားသို့ လက်တစ်ချောင်းဖြင့် အသာအယာပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေပေးလိုက် ဖင့်ဆော့ကစား ပေးလိုက်လုပ်ပေးလိုက်ရာ မဝင်းကြည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ စောက်ပတ်ကိုအလိုးခံနေရစဉ် ထိုသို့စအိုဝကိုကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများထွန့်ထွန့်လူးတတ်သည်ကို မင်းအောင်သိရှိမှတ်သားထားလိုက်သည်။ “ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွပ် ပြွတ်ဘွတ်” ႋ”အင့်… အင့်… အင့်…” တအင့်အင့် ဖြစ်သွားရာမှ မဝင်းကြည်တစ်ယောက် အတော်ပင် ကော့တက်သွားချိန်မှာပင် မင်းအောင်က သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်သည်။ မင်းအောင်တစ်ယောက် ကျေနပ်သလိုခံစား လိုက်ရသည်။စောက်ဖုတ် ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆွဲနှုတ်လိုက်ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက်လုပ်နေသည်။ ႋ”ဟဲ့ နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလားဟယ်” “ဟင့်အင်း မာတုန်းဘဲ မမ” “ကဲပါ ခဏချွတ်ပါအုံး” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာတွန်းလိုက်မှ မင်းအောင်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဗလွတ်ခနဲထွက်လာသော လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဒစ်တဝိုက်၌ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်အရေများ တွဲခိုလျက်ပါလာလေသည်။ “ရှည်လိုက်တာကြီးကလဲ မပြောပါနဲ့တော့” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏လီးကြီးကို လက်ဖျားလေးဖြင့် မဝံ့မရဲလေးပုတ်ခတ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှခြေနှစ်ဖက်ချရင်း ထမိန်ကိုပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်အခန်းအပြင်သို့ထွက်သွားလေသည်။မင်းအောင်ကပေကျံနေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုဖြင့် စင်ကြယ်စွာသုတ်လိုက်သည်။

ထို အခိုကျမဝငျးကွညျက ရဆှေတျထားသော အဝတျတဈခုကိုယူကာ အခနျးထဲသို့ ပွနျ၍ဝငျလာသညျ၊ ႋ”ဟငျ မမက တောျပွီလား” ႋ”စကားသိပျမြားတာဘဲကှယျ လာ ဒီဖကျလှည့ျ ပုဆိုးလှနျ” မဝငျးကွညျက မငျးအောငျကို ကုတငျပေါျထိုငျခိုငျးပွီး ခွတှေဲလောငျးခကြာ ပုဆိုးကိုလှနျစပွေီး တှဲလောငျးကွီးဖွဈနဆေဲဖွဈသော လီးတနျကွီးကိုရဆှေတျ၍ တဈထညျလုံးစိုရှှဲနသေောအဝတျဖွင့ျ အုပျကာသုတျပေးသညျ။ ဒူးထောငျကာ တယုတယလီးကို ရစေိုအဝတျဖွင့ျသုတျပေးနသေည့ျ မဝငျးကွညျ၏ ပါးအို့လေးကို မငျးအောငျကကုနျး၍နမျးရငျး “မမကို ခစြျလိုကျတာဗြာ” ဟုကတုံကရီကွီးပွောသညျ။ မဝငျးကွညျက လမှှေးမြားကွားသို့ ထိုးဖှကာသုတျပေးနရေငျး သူမ၏နှုတျခမျးလေးကို မသိမသာမဲ့ပဈလိုကျသညျ၊ ႋ”ယောကျြားတှကေ ဒီလိုဘဲ လိုးရတုနျး ဒီစကားပွောကွတာပါ။ ဟငျး ဟငျး” “ကနြောျ တကယျခစြျတာ ဗြ” လှိုကျလှိုကျလှဲလှဲပွောလိုကျသော မငျးအောငျ၏စကားကွောင့ျ မဝငျးကွညျ၏ နှလုံးအိမျသို့ စိမ့ျကနဲအေး၍သှားရသညျ။ ထို့ ကွောင့ျ မငျးအောငျ၏ ဧရာမလီးကွီးကို တယုတယပငျ သူမ၏လကျခြောငျးလေးမြားဖွင့ျ ကိုငျရငျး ႋ”မမကလဲ မောငျလေးကို သိပျခစြျသှားပါပွီကှယျ” ဟု မပှင့ျတပှင့ျ မဝံ့မရဲလေး ပွောလိုကျမိရှာလသေညျ၊ ႋႋ”မမ ကနြော့ျကိုတကယျခစြျတာလားဟငျ” ႋ”တကယျပါဆိုကှယျ” မဝငျးကွညျ၏ မကြျနှာလေးက ရှကျသှေးရဲရဲလေးမြားဖွင့ျ ရှိရငျးစှဲအသကျထကျ(၁၀)နှဈခန့ျ ပြိုမစြျနုနယျနသေညျ။ မငျးအောငျက လကျနှဈဖကျကိုအနောကျသို့ထောကျထားပွီး လီးကွီးကိုမတျသထကျမတျအောငျ ကော့ပးလိုကျသညျ။ “မမ ကနြော့ကိုတကယျခစြျတယျဆိုရငျ လီးစုပျပေးပါလား” မဝငျးကွညျမကြျနှာလေး ကှကျခနဲပကြျသှားသညျ။ မငျးအောငျသညျ သူမကို အပေါစားသဘောထားလပွေီလားဟုလညျး စိတျထဲ၌ငွိုးငယျသှားမိသညျ။ သို့သောျ မငျးအောငျ မကြျနှာကိုမော့ကွည့ျလိုကျသောအခါ မငျးအောငျ၏မကြျလုံးမြားက အခစြျ၏အရိပျအရောငျတှေ ထငျဟပျကာတောကျပနခွေငျးမှအပ အခွားအထငျသေးသည့ျအရိပျအရောငျမြိုး လုံးဝမတှေ့မမွငျရပါ ခြေ။

တစ်ခါ မှ မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့ ကောင်စုတ်လေးရဲ့ ကျနော်လဲ တစ်ခါမှမယက်ဖူးပါဘူး ကျနော့ကိုမမ စုပ်ပေးပြီးရင် မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော်ယက်ပေးမယ်လေ နော် မမ” ႋ”ဟယ် မလုပ်ပါနဲ့ဟယ် ငရဲတွေကြီးကုန်ပါမယ်” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ စာက်ဖုတ် ယက်ပေးမယ်ဆိုသော စကားကြားရုံဖြင့်ပင် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားအောင်ပင် ကျောထဲစိမ့်သွားမိသည်။ လုပ်ပါဆိုမမကလဲ ပြောပြောဆိုဆို မင်းအောင်က ရှစ်လက်မခန့်ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မဝင်းကြည်၏ ပါးစပ်ဝသို့ကော့ပြီး တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ မဝင်းကြည်က အနောက်သို့တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်အနားသို့ ကပ်လာသော မင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီးကို စူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။ ႋ”တစ်ခါထဲ သိပ်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင်လေး” ဟု မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီးပြဲလန်သွားအောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။

မဝင်းကြည် က သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကိုငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးတစ်ခုလုံးငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အ အိအီး အင်းးးးး အလားလားလားးးးး ရှီး” မင်းအောင် ဖင်သားကြီးများ တင်းတက်သွားသည်။ လီးတန်အရင်းမှ အမွှေးများဇောင်းထကာ ထောင်လာကြသည်။ တွန့်လွန်မဲ့ရှုံ့သွားသော မင်းအောင်၏မျက်နှာကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ပြီးမှ လီးတန်တစ်ဝက်ခန့် အထိပါးစပ်ထဲသို့သွင်းယူလိုက်ပြီး လျှာနှင့်လိပ်ကာစုပ်ထားလျက် လီးတန်ကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရာ လီးထိပ်ပိုင်းကြီးက မဝင်းကြည်၏ပါးစပ်ထဲ၌ ကျန်ခဲ့ကာ အစုပ်ခံရခြင်းနှင့် နှုတ်ခံအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် ရုတ်တရက်သုတ်ရည်များပန်းထွက်တော့ မေ့မတတ် ခံစားလိုက်ရလေ သည်        ။

ပြီးပါပြီ       ။